Σαν πάρεις το καΐκι από το Διαφάνι στην επάνω Κάρπαθο για Σαρία, θα δεις απόκρημνα βράχια να ξετυλίγονται μπροστά σου, μαύρες σπηλιές που τρυπούν τα σωθικά τους να χάσκουν σαν γιγάντια στόματα και μέσα τους να βρίσκουν καταφύγιο φώκιες, πεύκα να ξετρυπώνουν από κάθε σχισμή και πουλιά να φωλιάζουν στα χαράκια.
Σαρία ένα αχαρτογράφητο νησί στο Αιγαίο, στα Δωδεκάνησα, δίπλα στην Κάρπαθο.
Κάθε φορά που ταξιδεύω, ταξιδεύω ατελείωτα.
Και όσο ο Θησέας αργεί ακόμη να φανεί, έφτασα στη Σαρία.
Πέρασαν οι 40 μέρες, η ακριτική μου ποινή φτάνει στο τέλος της.
Στο βάθος αχνοφαίνεται η κοινοτοπία η οποία ανέκαθεν με έπνιγε στο λαιμό.
Το μικρό καΐκι του Καπτάν Γιώργου είναι το τελευταίο πλοίο του ονείρου, όλα τα πλοία είναι πλοία ονείρου από τη στιγμή που είναι στην εξουσία μας να τα ονειρευόμαστε. Έτσι και τούτο, χθες εκπλήρωσε το δρομολόγιο, έφτασα στο τελευταίο Αρχαίο λιμάνι στον ήλιο.
Σαν πάρεις το καΐκι από το Διαφάνι στην επάνω Κάρπαθο για Σαρία (είναι ο μόνος τρόπος για να πας), θα δεις απόκρημνα βράχια να ξετυλίγονται μπροστά σου, μαύρες σπηλιές που τρυπούν τα σωθικά τους να χάσκουν σαν γιγάντια στόματα και μέσα τους να βρίσκουν καταφύγιο φώκιες, πεύκα να ξετρυπώνουν από κάθε σχισμή και πουλιά να φωλιάζουν στα χαράκια.
Και αίφνης το θαύμα. Πράσινα νερά λαμποκοπούν μπροστά σου χαϊδεύοντας απαλά τις κροκάλες και τα βότσαλα ενός απίθανου κολπίσκου. Ίσως αυτά να μάγεψαν τους Σαρακηνούς πειρατές και έστησαν εδώ ένα ολόκληρο οικισμό – ορμητήριο από τον 6ο έως και τον 9ο αιώνα μ.Χ. Τον οικισμό «παλάτια».
Για 310 χρόνια οι Αγαρηνοί έστησαν τη δική τους καλά κρυμμένη πολιτεία. Μικρά πέτρινα, μονόχωρα θολοσκεπή σπίτια ορισμένα εκ των οποίων σε πολύ καλή κατάσταση, χτισμένα και στις δυο παρειές των λόφων που περικλείουν τον κολπίσκο, ξένα προς τα δικά μας πρότυπα παραπέμπουν σε τόπους μακρινούς, με δικά μας υλικά όμως φτιαγμένα απομεινάρια μιας άλλης εποχής.
Αυτή η αρχιτεκτονική συναντάται στη Συρία, στην Ανδαλουσία και στο μικρό νησάκι της Σαρίας!
Αρχαιότερα εδώ, στα ελληνιστικά χρόνια, ήταν η αρχαία Νίσυρος που μαζί με την Βρυκούντα, την Αρκέσεια και το Ποσείδιο που βρίσκονται στο κυρίως σώμα της Καρπάθου αποτελούσαν την «Τετράπολιν» όπως την περιέγραψε ο Στράβων.
Πάνω από το μικρό γραφικό λιμανάκι “Παλάτια” βρίσκεται η περιοχή “Άργος”.
Ένας πανέμορφος λιθόκτιστος οικισμός, αποτελούμενος από ισόγεια κτίσματα, μάντρες και αλώνια, εγκαταλελειμμένος πλέον, που αποτελούσε, όχι πολύ παλαιότερα, το γεωργικό κατάλυμα των Ολυμπιτών που είτε για σπορά είτε για θέρος έπαιρναν φαμίλια και ζωντανά, διέσχιζαν δίχως πλεούμενο το πέρασμα Καρπάθου – Σαρίας, ανηφόριζαν από μονοπάτια για να βρουν τα λίγα ξέφωτα, να σπείρουν και να θερίσουν στον άγριο τούτο τόπο.
Και τι έσπρωχνε αυτές τις απροσκύνητες ψυχές σε τούτες τις δοκιμασίες;
Θαρρώ η απομόνωση και η ανάγκη διαβίωσης. Που σημαίνει να ναι λεύτερες.
Ελευθερία είναι η δυνατότητα της απομόνωσης. Είσαι ελεύθερος εάν μπορείς να απομακρύνεσαι από τους ανθρώπους, χωρίς να σε υποχρεώνει να τους αναζητάς, η ανάγκη του χρήματος, η ανάγκη της αγέλης, η ανάγκη του έρωτα, η ανάγκη της δόξας ή η περιέργεια που στη σιωπή και στη μοναξιά δεν βρίσκουν τροφή.
Αν σου είναι αδύνατον να ζεις μόνος γεννήθηκες σκλάβος. Μπορείς να έχεις καλλιεργημένο πνεύμα και ψυχή αλλά και πάλι είσαι σκλάβος, ένας ευγενής σκλάβος ή ένας ευφυής υποτακτικός.
Και στη Σαρία που λάμβανε μέρος το σκλαβοπάζαρο της τότε εποχής, πειρατές που πουλούσαν τη λεία τους, ανθρώπινες ψυχές, χρυσό και ότι άλλο είχε αξία, κι αυτοί σκλαβωμένοι στην ανάγκη και στη συνήθεια. Ένα καημένο παράλογο κορμί η ζωή, ένα Αραβίτικο παραμύθι, φτάνει να μπαίνουμε μέσα.
Κείμενα Φωτογραφίες: Παναγιώτης Μουτσάκης #Αχαρτογράφητη-Κάρπαθος
