Αγιωργίτικο και πάλι Αγιωργίτικο.
Αρχές Σεπτέμβρη και ο τρύγος καλά κρατεί..
Ένα μεγάλο κομμάτι του οινικού κόσμου είναι μαζεμένο στην Νεμέα και στην ευρύτερη περιοχή που βγαίνει το γνωστό σε όλους Αγιωργίτικο.
Ο Σεπτέμβριος είναι ένας από τους αγαπημένους μου μήνες για εξορμήσεις και διακοπές.
Ξυπνάς με μία διάθεση φυγής …
Ο καιρός λαμπερός και πίνοντας το πολύ πρωινό καφέ σκέφτεσαι μέρη για μία γρήγορη βόλτα άντε το πολύ μιάμιση ωρίτσα από Αθήνα.
Η απόφαση πάρθηκε γρήγορα και ξαφνικά βρέθηκα να οδηγώ στην Αττική οδό με προορισμό Νεμέα.
Γρήγορη βόλτα στα οινικά δρώμενα την εποχή του τρύγου, να μυρίσεις το αμπέλι, το χώμα το νωπό, τον μούστο.
Μόλις περάσουμε την Κόρινθο ακολουθούμε τον δρόμο για Τρίπολη.
Σχεδόν φτάσαμε ακόμα είκοσι λεπτά υπομονή.
Στην πρώτη έξοδο για Νεμέα βγαίνουμε και μετά από μερικές στροφές αντικρίζουμε τον κάμπο.
Πρώτη στάση απαραίτητη η Αρχαία Νεμέα.
Μία βόλτα και λίγη ιστορία πριν τα κρασιά δεν βλάπτει…
Το τοπίο επιβλητικό, αυστηρό, μεγαλειώδες.
Και μετά όλοι οι δρόμοι οδηγούν στα αμπέλια.
Όπου και να γυρίσεις το μάτι σου αμπέλια παντού αμπέλια.
Αρχίζω τις βόλτες ανάμεσα τους, σταματώ άμα βλέπω τρύγο, κατεβαίνω, περπατώ μέσα στο αμπέλι, μιλάω με τους εργάτες, δοκιμάζω τον καρπό που σε λίγο θα γίνει το αγαπημένο μου κρασί.
Όλα μία τελετουργία, ένα πανηγύρι!!!
Όλο το οροπέδιο της Νεμέας έβραζε από το συστηματικό μάζεμα των σταφυλιών.
Υπάρχουν πάνω από 1100 καλλιεργητές σε ολόκληρη την περιοχή της Νεμέας που καλλιεργούν Αγιωργίτικο.
Μικροί, μεσαίοι, μεγάλοι, όλοι στα χαρακώματα για την τελική μάχη, να φτάσει το σταφύλι υγιές και φρέσκο στο οινοποιείο.
Τα κλαδευτήρια έχουν πάρει φωτιά και ο πολύτιμος καρπός ξεκινάει μέσα στα γεμάτα τελάρα για τον τελικό προορισμό.
Ο τρύγος καλά κρατεί ακόμα στα μέσα Σεπτέμβρη και τα αμπέλια γεμάτα κόσμο που μαζεύει τον υπέροχο βαθυκόκκινο καρπό, τα τρακτέρ πηγαινοέρχονταν γεμάτα με σταφύλια και τα οινοποιία δουλεύουν στο φουλ.
Τα αμπέλια γεμάτα εργάτες με καπέλα ψάθινα, πάνινα, οι γυναίκες με μαντίλες, ένα σκηνικό που μόνο σε μικρές παραγωγές το ζεις.
Όλος ο κάμπος μυρίζει σταφύλι, μούστο, ζωή, φύση.
Όλα αυτά για να φτιαχτούν μετά τα γνωστά κρασιά αλλά και τσίπουρα, μουσταλευριές, σταφίδες, πετιμέζια και ξίδια, γλυκά του κουταλιού και άλλα πολλά παρασκευάσματα που μας δίνει απλόχερα το αμπέλι.
Η εποχή του τρύγου ήταν η αγαπημένη μου από τα παιδικά μου χρόνια, όταν πιτσιρίκι τότε, ούτε πέντε χρονών, ζούσα τον τρύγο σαν πανηγύρι, γιατί ναι, πανηγύρι είναι ο τρύγος.
Η καλύτερή μου ήταν όταν ο νονός μου, μεγάλος σταφιδοπαραγωγός στο Βραχάτι Κορινθίας, με έπαιρνε μαζί του στα αμπέλια.
Καθισμένος, καμαρωτός καμαρωτός, στην ξύλινη τάβλα του τρίτροχου τρακτέρ με την καρότσα από πίσω, πηγαίναμε στα αμπέλια και μαζεύαμε τα κοφίνια με τα σταφύλια για το πατητήρι, ή το ανεβάζαμε στ’ αλώνια για να γίνει σταφίδα.
Και στο διάλειμμα, για το μεσημεριανό κολατσιό, άνοιγαν οι καρό μαντίλες με την ευλογία του Θεού.
Ψωμί , ντομάτα, τυρί, ελιές και ρέγκα που την καίγανε εκείνη την στιγμή με εφημερίδα…
Αυτό το διάλειμμα ήταν πραγματικό γλέντι στα παιδικά μου μάτια.
Όλοι ζουν για ένα μήνα περίπου, σε ρυθμούς έντονους, πανηγυριού, χορεύοντας γύρω από τα κλήματα μέσα στα αμπέλια, σαν τις μέλισσες για να μαζέψουν τον καρπό, τον καρπό που με τόσο κόπο όλο τον χρόνο περίμεναν.
Ναι γιατί την εποχή του τρύγου την περιμένεις από την στιγμή που τελειώνει ο προηγούμενος.
και έχει πολύ ανηφόρα για να φτάσει ο επόμενος.
Με την μύτη τριγυρίζοντας ανάμεσα στ’ αμπέλια θα ανακαλύψετε και τα οινοποιία που δουλεύουν στο φουλ να προλάβουν τους εργάτες που στέλνουν τα φορτώματα το ένα πίσω απ τ’ άλλο. Γιατί η κάθε ώρα μετράει από την στιγμή που θα κοπεί.
Πολλά οινοποιία είναι ανοικτά για το κοινό και κάνουν κάθε μέρα γιορτή περιμένοντας τους φίλους τους.
Όποιο και να διαλέξετε θα σας υποδεχτούν με χαρά και κεράσματα πολλά.
Εγώ αναφέρω μερικά από τα πολλά άλλα μικρά και άλλα μεγάλα και πολύ γνωστά, αλλά όλα παράγουν ένα από τα καλύτερα ελληνικά κρασιά.
Περάστε λοιπόν από τον Παπαϊωάννου, τον Παλυβό, τον Σπυρόπουλο, τον Λαντίδη, τον Ρεπάνη, αλλά και το κτήμα Μπαϊρακτάρη, ή το κτήμα Χαρλαύτη.
Όλη η περιοχή γεμάτη μικρούς και μεγάλους θησαυρούς !!!
Και μετά τις βόλτες στα κτήματα, στα αμπέλια και στα λοφάκια, άνοιξε φυσικά και η όρεξη και η επίσκεψη στο χωριό απαραίτητη για την πατροπαράδοτη γουρουνοπούλα της περιοχής, που ταιριάζει απόλυτα φυσικά με τι άλλο από ένα καλό Αγιωργίτικο κόκκινο κρασάκι…
Όπου δείτε την κλασσική βιτρίνα με το έδεσμα ξαπλωμένο στον ξύλινο πάγκο, στον δρόμο μπαίνετε μέσα…
Εγώ όποτε πηγαίνω σταματώ στον Δαναό & Αναστάση, χαζεύω την γουρουνοπούλα στην βιτρίνα έξω από το μαγαζί και πάντα παίρνω και μία μερίδα για τον δρόμο …
Το μαγαζί από τα καλύτερα της περιοχής θα σας φιλέψει και με κλασσικά μαγειρευτά αλλά και της ώρας, για όλα τα γούστα χωρίς μοντερνιές και δηθενιές, γνήσιο ελληνικό καλό φαγάκι.
Και μετά μια μικρή βόλτα μέχρι τον συνεταιρισμό των παραγωγών, για τα ψώνια, καφεδάκι για να πάρουμε τα κουράγια της επιστροφής και μισή μία ώρα χαλάρωσης επιβάλλεται.
Επιστροφή στο ρελαντί ήρεμα και όποιος θέλει και δεύτερο ελληνικό στάση στον Ισθμό.
Αλλά όχι στην εθνική στην ζαλάδα των πούλμαν και της γρήγορης λύσης.
Σταμάτημα στα Ίσθμια στην παλιά εθνική επάνω στο νερό της γέφυρας, εκεί που η γέφυρα των αυτοκινήτων βυθίζεται για να περάσουν τα πλοία τον ισθμό.
Για να πάτε εκεί θα ακολουθήσετε την ταμπέλα προς Παλιά Επίδαυρο.
Σε οκτακόσια χίλια μέτρα στρίβετε αριστερά και φτάνετε στην γέφυρα στα Ίσθμια.
Κάντε μία μικρή βόλτα για να ξεμουδιάσετε στην προβλήτα, στην είσοδο του Ισθμού, καθίστε στο καφέ και άμα είστε τυχεροί θα πετύχετε και κάποιο μεγάλο πλοίο να περνάει από δίπλα σας στα δέκα μέτρα…
about:blank
Το ταξίδι μας τελειώνει εδώ αγναντεύοντας τον Ισθμό παρακολουθώντας την παλιά γέφυρα να βυθίζεται στα νερά του Ισθμού για να περάσει το YAKUP AGA σιγά σιγά με την βοήθεια του ρυμουλκού.
Πιάνω το μυαλό μου να επεξεργάζεται όλη ατή την υπέροχη εμπειρία στην μαγική Νεμέα.
Στην πρώτη σας ευκαιρία λοιπόν, αποφασίστε το και χωρίς τρύγο.
Η Νεμέα έχει να σας προσφέρει πολλές ώρες χαλάρωσης γιατί το αμπέλι είναι ζωντανό και όμορφο όλο τον χρόνο.
Κείμενα – Φωτογραφίες GiorgioGrigor
Και πάντα να θυμάστε τα σοφά λόγια του Ευριπίδη…
