Είναι σίγουρο ότι ένα μικρό κομματάκι από τον παράδεισο, έπεσε εκεί στην πιο απόμακρη Βόρειο Δυτική μεριά της Ελλάδας.
Και όπως όλοι οι Παράδεισοι στην γη είναι καλά προφυλαγμένος από τον πολιτισμό, από την λυσσαλέα ανάπτυξη και τον μαζικό τουρισμό.
Παρέα μαζί με τα άλλα δύο μικρά του αδέλφια την Ερείκουσα και τους Οθωνούς τα Διαπόντια νησιά, όπως λέγονται, κρατάνε καλά τα πιο απόμακρα Βόρειο Δυτικά μας σύνορα στέλνοντας μηνύματα ομορφιάς, απλότητας, σιγουριάς και ηρεμίας στους λιγοστούς επισκέπτες που οι περισσότεροι είναι περαστικοί γιατί ο Παράδεισος διαθέτει ελάχιστα καταλύματα αλλά πολύ ομορφιά.
Είναι η πρώτη στάση, το αγαπημένο λιμανάκι των Ιταλών, που μας έρχονται με σκάφη και παίρνουν πλουσιοπάροχα φιλοξενία, ομορφιά, φύση, απίστευτη θάλασσα, παραλίες και φυσικά γεύση της παλιάς ξεχασμένης Ελλάδας.
Το να φτάσεις στον παράδεισο όμως είναι περιπέτεια μεγάλη θέλει πολλές ώρες εάν ξεκινάς από Αθήνα και τεράστια υπομονή, τύχη αλλά και οργάνωση…
Η επικοινωνία με την Κέρκυρα για όσους θέλετε και αυτοκίνητο δύσκολη με το μικρό φεριμποτάκι “Αλέξανδρος” τρεις φορές την εβδομάδα και αυτό αν έχει καλό καιρό…
Το φεριμποτάκι παίρνει το πολύ τέσσερα αυτοκίνητα και πρέπει να πας πολύ πριν ξημερώσει για να μπεις στην ουρά, γιατί αν φτάσεις πέμπτος, περιμένεις την επόμενη φορά αν είσαι και πάλι τυχερός …
Βέβαια υπάρχει και το κλασσικό καΐκι “Πήγασος” από τον Άγιο Στέφανο στην Κέρκυρα που μεταφέρει όμως μόνο ανθρώπους και εμπορεύματα και είναι η βασική τροφοδοσία των κατοίκων για τα καθημερινά απαραίτητα.
Το φετινό καλοκαίρι οι διακοπές μου ήταν μαγικές.
Ναυάγησα πραγματικά σε αυτόν τον ξεχασμένο παράδεισο Βόρειο Δυτικά της Κέρκυρας τρεις φανταστικές ώρες μακριά με το μικρό φεριμπότ της γραμμής.
Το πλοιαράκι σε ταξιδεύει σε ολόκληρη την Βόρειο Ανατολική ακτή της Κέρκυρας και εσύ πίνοντας την βαπορίσια καφεδιά χαζεύεις την υπέροχη φύση.
Η πρώτη στάση είναι Ερεικούσα και εκεί αρχίζεις να υποψιάζεσαι τι πρόκειται να δεις στον πηγαιμό για το μικρό Μαθράκι.
Η αγωνία στο φουλ το νησάκι σου, ο Παράδεισος σου, όλο και πλησιάζει και από μία θολή εικόνα στο βάθος του πελάγου ξεγυμνώνεται μπροστά σου σαν γυναικεία οπτασία…
Σηκώνεσαι στις μύτες αγκαλιάζεις την κουπαστή και αντικρίζεις ένα νησάκι κουκλί.
Γυρνάς τα μάτια σου δεξιά αριστερά και δεν ξέρεις τι να πρωτορουφήξεις.
Μια μπουκιά μικρό, να το περπατήσεις σε δύο ώρες από την μια έως την άλλη άκρη.
Μια απέραντη αμμουδερή παραλία με πράσινο που φτάνει μέχρι την θάλασσα και μερικά κεραμίδια που ξεφυτρώνουν ανάμεσα στα πεύκα, τα κυπαρίσσια και τις ελιές, είναι οι πρώτες σου εικόνες που μένουν για πάντα σαν πίνακας του Monet στο μυαλό σου.
Μπαίνεις στο μικρό λιμανάκι και αισθάνεσαι ότι το μικρό πλοιαράκι θα χτυπήσει στα πλαϊνά βράχια.
Κοιτάς γύρω σου και αμέσως ένας άνεμος ηρεμίας σου λέει ότι έφτασες στον παράδεισο!!!
Το Μαθράκι, το μικρότερο από τα τρία Διαπόντια νησιά, κρατάει καλά ακόμα την ελληνική παραδοσιακή φιλοξενία με ένα τρόπο μαγικό.
Οι λιγοστοί του κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με το ψάρεμα ή είναι συνταξιούχοι, εραστές της ησυχίας και φιλόσοφοι της ήρεμης ζωής που επικρατεί στο νησί.
Τρία μικρά ταβερνάκια υπάρχουν διάσπαρτα στο νησί που κυρίως έχουν τοπικά μαγειρευτά, ψάρια αλλά και κοψίδια.
Το πρώτο στον νοτιά επάνω στην αμμώδη παραλία μαζί με το μικρό ξενοδοχείο Corfu Paradise, το δεύτερο Dolphins Restaurant αγναντεύει το μικρό λιμανάκι και το τρίτο το Levante Taverna κάτι μεταξύ παλιού μπακάλικου και ταβέρνας σκαρφαλωμένο στον μικρό λόφο του νησιού πάνω από το λιμάνι με υπέροχη θέα.
Φυσικά το νησί έχει και τον κλασσικό καφενέ του, “Καφενείο το Κέντρο” χαμένο στο κέντρο του νησιού μέσα στον Νότιο οικισμό δίπλα στον Ιερό ναό του Αγίου Σπυρίδωνος.
Για να γευτείς τις μοναδικές εμπειρίες, προϋποθέτει όρεξη για περπάτημα μέσα από την μαγική φύση του νησιού.
Παίρνεις λοιπόν μαζί για την βόλτα σου τον ντόπιο φίλο σου τον Φάνη για να πιεις το Ελληνικό σου καφεδάκι, να κουβεντιάσεις και να σου πει ιστορίες για την ζωή του στην Αμερική, τα νέα του περασμένου Χειμώνα και να τσουγκρίσεις τα τσίπουρα με τους λιγοστούς θαμώνες.
Στο νησί τρως πολύ καλά, βασικά ψάρι που έρχεται καθημερινά σχεδόν με το καΐκι του Σπύρου που έχει την ταβέρνα στο λιμάνι.
Ροφουδάκια λαχταριστά, μπαρμπούνια σπιρουνάτα, μεγαλοπρεπείς σφυρίδες, κόκκινες σκορπίνες κακομούτσουνες, στείρες, μπακαλιάροι αφρός, κάπου κάπου αστακουδάκια και μεγαλόπρεπα μαγιάτικα και συναγρίδες, όλα λαχταριστά και σπαρταριστά!!!
Αγαπώ το ψάρι και φυσικά το ψάρεμα και βρέθηκα στο περιβάλλον μου…
Βρισκόμουνα ανάμεσα σε ανθρώπους απλούς καθημερινούς που σε αγκαλιάζουν με όλη τους την καρδιά σε βάζουν στο καΐκι τους και στην κουζίνα τους και σου μαθαίνουν τα μυστικά του ψαρέματος και της μαγειρικής τους.
Έτσι το όνειρο έγινε πραγματικότητα.
Εκεί απέκτησα και τους δύο νέους υπέροχους φίλους μου, τον πάντα χαμογελαστό Κώστα και τον “μεγάλο” Φάνη…
Ξεκινάγαμε πολλές φορές μαζί την ημέρα μας πίνοντας Ελληνικό στο μπρίκι περιμένοντας τον άρχοντα Ήλιο να μας χαρίσει την πρώτη του ακτίνα και αυτός κάθε φορά μας αποζημίωνε με ένα διαφορετικό πίνακα.
Άλλοτε πέρναγε το φως του μέσα από τα πυκνά σύννεφα και άλλοτε έβαφε κατακόκκινο τον πρωινό ουρανό.
Εμείς καθισμένοι άνετα στις πολυθρόνες με τα καφεδάκια μας, σαν να περιμένουμε να δούμε ένα διαφορετικό έργο κάθε πρωί.
Και όταν πια η λάμψη του μεγάλωνε, άρχιζαν τα πρωινά τηγανητά αυγουλάκια, από τις κότες του Φάνη από δίπλα, με ζυμωτό ψωμάκι, λίγο τυρί, κουβέντα και αγνάντι στην πρωινή ήρεμη γαλάζια θάλασσα με τα χρυσά παιχνιδίσματα του βασιλιά ήλιου.
Ένας μήνας μεταξύ πρωινού ξυπνήματος, με μαγικές ανατολές, για να μαζέψουμε τα δίχτυα ή τα παραγάδια μαζί με τον Σπύρο και μετά κουζίνα και το μαγείρεμα της πραμάτειας που φέρναμε μέσα στο πανέρι.
Η Νικολέτα η νεαρή μαγείρισσα της ταβέρνας Dolphins Restaurant έφτιαχνε όλα τα ψάρια με ένα μαγικό τρόπο.
Δίπλα τους εγώ βοηθούσα και ρούφαγα την γνώση της παραδοσιακής κακαβιάς και του κοκκινιστού μπουρδέτο όπου οι άγριες σκορπίνες κολύμπαγαν μέσα στην σάλτσα της φρεσκοτριμμένης ντομάτας.
Εγώ από κοντά φυσικά, την έβλεπα να σιγοβράζει το κλασσικό Μπιάνκο με σαλούβαρδο ή στείρα, που δεν έλλειπε ποτέ από το μενού και να μαγειρεύει Αγιορείτικα Ροφουδάκια, παρέα με τον πατέρα Θεόκλητο που είχε έρθει από το Άγιο Όρος για να λειτουργήσει της Παναγιάς.
Και μετά τι άλλο από μπάνιο …
Μπάνιο, πολύ μπάνιο έμπαινα μέσα στα κρυστάλλινα νερά και ξέχναγα να βγω.
Ξεκίναγα την καθημερινή μου πεζοπορία μέχρι την Νότια άκρη και ρούφαγα φύση, θάλασσα, τοπία, ήλιο, ουρανό.
Έπαιζα σαν μικρό παιδί με την χρυσή άμμο, έφτιαχνα σαν πραγματικός ναυαγός σκιά με καλάμια και κλαδιά που είχε ξεβράσει η θάλασσα.
Καθόμουν με τις ώρες και αγνάντευα το γαλάζιο πέλαο και δεν μου έκανε καρδιά να γυρίσω.
Ανακάλυπτα μικρά κάστρα στην άμμο από τα λιγοστά πιτσιρίκια που κυκλοφορούσαν γυμνά στην μεγάλη παραλία, ξεβρασμένα κοχύλια ανακατεμένα με ξύλα και δίχτυα από τις χειμερινές φουρτούνες και μάζευα ότι περίεργο έβρισκα στην αμμουδιά.
Έβαζα την κίτρινη ξαπλώστρα μου επάνω σε ένα βραχάκι μέσα στην θάλασσα και διάβαζα τα γνωστά καλοκαιριάτικα βιπεράκια με τα κατασκοπικά μυθιστορήματα, ή άκουγα με τις ώρες την αγαπημένη μου μουσική αποκομμένος εντελώς από τον παφλασμό της θάλασσας και τα κελαηδήματα των πουλιών.
Αλλά το Μαθράκι θέλει γύρισμα με τα πόδια, θέλει κουβέντα με τους λίγους ντόπιους, απαιτεί να πας στην γιορτή της σαρδέλας, να πιεις την ρετσίνα και να ακούσεις ιστορίες από τους επαναπατρισμένους της Αμερικής που γύρισαν στο αγαπημένο τους νησί για να ζήσουν την ήρεμη ζωή του συνταξιούχου.
Πρέπει να το περπατήσεις, να το αφήσεις να σου μιλήσει, να σε πάει στην Δυτική πλευρά του να σου δείξει την άγρια ομορφιά του, τα μικρά του αλιευτικά καταφύγια, την ζωντανή του φύση και το μαγικό του ηλιοβασίλεμα που χάνεται στα βάθη του Ιονίου..
Γράφω αυτές τις αναμνήσεις από τις καλύτερες ίσως διακοπές της ζωής μου αναπολώ, ανατριχιάζω και γαληνεύει η ψυχή μου με τις εικόνες που έμειναν μέσα στο σώμα μου και μέσα στην καρδιά μου…
Ναι ναι ναι … αυτές είναι διακοπές στον Παράδεισο !!!
Εύχομαι από καρδιάς να βρείτε και εσείς τον Παράδεισο σας σε κάποιο από τα μικρά κρυμμένα μαγικά μέρη της πατρίδας μας γιατί η Ελλάδα μας είναι γεμάτη…
Είναι ολόκληρη ένας Παράδεισος!!!
Μία φωτογραφική βόλτα με το μάτι του Κώστα Μάστορα έναν από τους λιγοστούς κατοίκους του νησιού !
Και μία περιήγηση από ψηλά…
