Μία μικρή στάση σε μια μεγάλη ιστορία με την απλή ματιά μου.
Η σημερινή απόδραση σε ένα από τα πιο όμορφα μέρη της Αττικής.
Ένα μέρος μαγικό σε απόσταση αναπνοής από την μικρή μας πόλη.
Πήγα για μία γρήγορη βόλτα και έμεινα πέντε ώρες μαγεμένος, άφωνος !!!
Μία μεγάλη ιδιαίτερη δύναμη με κράταγε καθηλωμένο στο πεζούλι απέναντι από το μικρό εκκλησάκι του Αη Γιώργη…
Εγώ ακόμα δεν μπορώ να εκφράσω τα συναισθήματα από την επίσκεψη ….
Αλλά τα συναισθήματα και τα λόγια τα μεταφέρω αυτούσια από την περσινή επίσκεψη του έτερου αχαρτογράφητου με την γραφή λυράρη… του γνωστού σας Παναγιώτη!
Ο Δίας την θαύμαζε για την επιμονή της και, λόγω της ευστροφίας της, της έτρεφε πολύ μεγάλη αγάπη και ικανοποιούσε όλες της τις επιθυμίες. Ένα από τα πρώτα πράγματα που ζήτησε σαν δώρο από τον πατέρα της ήταν η αιώνια αγνότητα.
Κόρη της Λητούς, αδερφή του Απόλλωνα, γεννημένη στην ολόφωτη Δήλο, ζει σε μεθοριακές ζώνες, όπου δεν επικρατεί η απόλυτη αγριότητα της φύσης, αλλά ούτε και ο άνθρωπος που τις έχει εξανθρωπίσει πλήρως. Τέτοιες είναι οι εκτάσεις γύρω από τις πόλεις, οι αγροί, τα ακαλλιέργητα εδάφη, αλλά και οι ακροθαλασσιές, τα έλη και τα μέρη όπου ξεχειλίζουν τα ποτάμια, περιοχές όπου υπάρχει βλάστηση και υγρασία και τα όρια ανάμεσα στη στεριά και στο νερό είναι ασαφή. Τα ιερά της βρίσκονται συνήθως σε παραμεθόριες, συνοριακές περιοχές συχνά αμφισβητούμενης κυριότητας, κάτι που δείχνει την ετερότητα του χαρακτήρα της. Εκεί λοιπόν, Κυριακή, στην αγκαλιά του Ευβοϊκού κόλπου, ένα καλά κρυμμένο μυστικό, το ιερό της ιερής Θεάς.
Λιγνές άσπρες κολώνες, ψιλοσκαλισμένα δαντελωμένα μάρμαρα, ρητά χρυσά απο το Αιώνιο αιώνα του Περικλέους, ξόμπλια μαρμαρένια, δροσερός Κυριακής ουρανός. Ο ελεύθερος άνθρωπος δεν συλλογάται ποτέ το θάνατο, την αθάνατη κληρονομιά πόσο πολύ λοιπόν;
Πόσο που, είτε υπάρχουν θεοί είτε όχι, είμαστε σκλάβοι τους.
Η ηθική που βασίζεται στην ελπίδα της αμοιβής και στο φόβο της τιμωρίας είναι ανάξια του ανθρώπου και του Θεού. Θα την έλεγα ανήθικη. Ίσως γιαυτό ξεπεράστηκε η λατρεία των 12 θεών αλλά εντέλει παρέμεινε η σκλαβιά μας στο αθάνατο Ελληνικό κάλλος. Και ενώ μια ανατολίτικη ψυχή θα μπορούσε να σμίξει τις αντιθέσεις, μια δυτική – και πόσο πολύ η πρωτοπόρα – δύσκολα θα τις χωρούσε…
Διήρκεσα ώρες στην αγκαλιά της, πιο πριν, αγριοσυκιές, ελιές, μια εξοχή Άγιο κληροδότημα .
Ας είναι όπως να ναι. Και στο θεό και στους θεούς που υπάρχουν αφήνω αυτό που είμαι σύμφωνα με όσα το πεπρωμένο προστάζει και η τύχη εκτελεί. Όπως και αυτοί μας άφησαν αυτά τα φινετσάτα όνειρα. Πιστοί και οι δύο σε κάποια ξεχασμένη συμφωνία.
Τελικά οι θεοί είναι ζήτημα στυλ.
Και σε αυτό, πρώτη παραμένει η Άρτεμις.
