Η φωτογραφία βγήκε από την παλιά χάρτινη κούτα και μαζί της ζωντάνεψαν και πάλι οι αναμνήσεις…
Αναμνήσεις της υπέροχης εποχής που έζησα, παιδί μικρό τότε, στην Πάρο του εξήντα.Θυμάμαι ακόμα την φτηνή αυτόματη Kodak που γινόταν ο γνωστός τσακωμός για το ποιος θα την έχει πιο πολύ.
Είναι μία από τις καλύτερες μου, αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια στο νησί, παιδικά βιώματα από την Πάρο του εξήντα.
Τότε που η Μυρτιδιώτισσα δεν έπιανε λιμάνι, τότε που οι λάντζες κατέβαζαν τον κόσμο και τα εμπορεύματα ανάκατα στην μικρή προβλήτα.
Τότε που παιδί γύρω στα 12 αλώνιζα, με την ξύλινη ψαρόβαρκα μου στις αμμουδερές παραλίες της Παροικιάς.Κριός, Καμινάκια, Αγ. Φωκάς, Μαρτσέλο, Λιβάδι …Μέχρι Παρασπόρο, Πόρτες και Αγία Ειρήνη είχε φτάσει η χάρη μου στις λαδιές, στα κλεφτά φυσικά,…Βαρκάρης περήφανος θαλασσοπόρος, στο τιμόνι της πρωτοποριακής, πεντάρας Evinrude, τριγύρναγα, ψαρεύοντας άλλες φορές με πετονιά, άλλες με το μικρό μου αυτοσχέδιο καμάκι και άλλες με την απόχη ή με την πλαστική λεκάνη με το πανί, τον αυτοσχέδιο κιούρτο της εποχής!Και φυσικά από τότε οι κόντρες, οι κόντρες με τους βαρκάρηδες που πήγαιναν αγώγι τον κόσμο για μπάνιο στον Κριό ή η κλασσική κόντρα από τον ένα μώλο στον άλλο.
Ήταν τα χρόνια αυτά τα όμορφα, του δημοτικού, το υποχρεωτικό συσσίτιο με το κοκκινιστό πλιγούρι, με τον υπέροχο ήχο του μεταλλικού κουδουνιού που το χτύπαγε με πείσμα ο κυρ Νώντας για το διάλειμμα.Μικρά παιδιά αλητάκια της παραλίας, επάνω στο πλάσιμο του χαρακτήρα, γεμάτα αγνές φιλίες με βόλτες, ποδήλατα, βουτιές στο λιμάνι, κρυφτό στον ανεμόμυλο στον Πάνδροσο ή στο διπλανό πάρκο της Εκατονταπυλιανής.Ήταν τα χρόνια που περιμέναμε με αγωνία να φτάσουν τα φορτηγά της Έβγα για να γεμίσουν τα ψυγεία παγωτά, λίγο πριν το Πάσχα, με τα κλασσικά ξυλάκια κρέμα σοκολάτα και τα εξωτικά βελουδένια κασάτα.Ήταν τότε που περιμέναμε τους στάνταρ φίλους του καλοκαιριού, τα κλασσικά δίδυμα, τα αγαπημένα ξαδέλφια από την Αθήνα, και τις γιαγιάδες για να τις πάμε βόλτα με την βάρκα και να περάσουμε το Καλοκαίρι όλοι μαζί.Ήταν τότε που το τραπέζι είχε πάντα φρέσκα ψάρια από την τράτα του Κατρή, γευστική γραβιέρα από το διπλανό τυροκομείο, και κρασί Παριανό κοκκινέλι γλυκόπιοτο τραβηγμένο φρέσκο από το μεγάλο ξύλινο βαρέλι κατευθείαν στην κρυστάλλινη κανάτα της μαμάς, από την ‘Ενωση τον συνεταιρισμό απέναντι.
Ναι στο νησί, στην Πάρο, Χειμώνα Καλοκαίρι.
Ναι εκεί που μετά από τον τελευταίο αποχαιρετισμό, στο τέλος του Σεπτέμβρη των πλοίων του καλοκαιριού, με βουτιές από την προβλήτα, σφυρίγματα και τυμπανοκρουσίες, άρχιζε ο δύσκολος Χειμώνας με τους Βοριάδες να λυσομανάνε, την απότομη μοναξιά από την έλλειψη των καλοκαιρινών φίλων και την αναμονή, την δύσκολη αναμονή μέχρι το επόμενο Καλοκαίρι…
Εκεί που τον Χειμώνα ερήμωναν τα πάντα, στον δρόμο έβλεπες μόνο ντόπιες φάτσες γνώριμες χειμωνιάτικες, εκεί που ξανά δέναν οι τοπικές φιλίες, που είχαν ψιλό χαθεί στην βουή του πολύκοσμου Καλοκαιριού.
Ήταν τότε που με τα ελάχιστα ζούσαμε σαν βασιλιάδες.Ήταν τότε που γέμιζε η ψυχή από την θάλασσα την αρμύρα και τον ήλιο.Και κάθε μέρα σχεδόν, εκστασιασμένος, παρατηρούσα, από τον μώλο η από το μπαλκονάκι του σπιτιού μου, τις υπέροχες βουτιές του μαγικού ήλιου στα γαλανά νερά του Αιγαίου.
Ήταν τα χρόνια της ξενοιασιάς, της έντονης ζωής, τότε που ρούφαγε το σώμα και η ψυχή εμπειρίες.
Ήταν τα πέντε καλύτερα παιδικά μου χρόνια !!!Ακόμα και σήμερα μετά από τόσα χρόνια, ζωντανά στην μνήμη, στην καρδιά, στην ψυχή οι φίλοι ο Μανώλης ο Διπλός και ο Λευτέρης, τα διδυμάκια ο Πάνος και ο Γιώργος, η Μαρία και η Ελένη και τόσοι άλλοι φίλοι κολλητοί μέσα σ όλα τα παιχνίδια, τις πλάκες, τα κυνηγητά, τους παιδικούς έρωτες, την έντονη ζωή του νησιού μας…Η καρδιά λαχταρά ακόμα εκείνα τα χρόνια…Σίγουρα θα υπάρχουν κατάλοιπα… ή παρά μεγαλώσαμε
πια…
