Μαγεμένος, λικνιζόμουν στην κούνια στο πλάτωμα του καταρράκτη της Ραπεντώσας.
Ναι μαγεμένος όπως και πριν από πενήντα χρόνια πριν, καθόμουν και τον χάζευα, τον άκουγα να μου μιλάει, με την ήρεμη βοή του, σαν να με γνώρισε μετά από τόσα χρόνια και χαιρόταν που με έβλεπε σαν ένα παλιό φίλο που έχουμε καιρό να συναντηθούμε …
Πριν από λίγο καιρό η φίλη μου η Μαργαρίτα ανέβασε στο λογαριασμό της στο Facebook υπέροχες φωτογραφίες από τον καταρράκτη στην Ραπεντώσα.
Ξαφνικά με γύρισε 50 χρόνια πίσω στα 1970 τότε που μικρό προσκοπάκι περνάγαμε την ύστατη δοκιμασία για να γίνουμε ανιχνευτές. Έπρεπε να περάσουμε μια νύχτα στο βουνό, να περπατήσουμε από μονοπάτια, ξέρετε με πυξίδες και χάρτες ορειβατικούς της περιοχής sleeping bags, σακίδια στην πλάτη, παγούρια για νερό και τα τοιαύτα…
Έπρεπε να ανακαλύψουμε τον καταρράκτη, να κοιμηθούμε το βράδυ στην περιοχή και την άλλη μέρα να φτάσουμε με τα πόδια στην γειτονική Σταμάτα όπου θα μας περίμεναν για να μας παραλάβουν και πάλι. Συνολική πορεία στο βουνό περίπου οκτώ ώρες.
Τι εποχές και αυτές οι υπέροχες της ξενοιασιάς, της βόλτας, της εκδρομής, της παρέας…
Μετά λοιπόν από τόσα χρόνια ήθελα να ξανά φτάσω να ξαναζήσω αυτή την εμπειρία όχι φυσικά να κοιμηθώ εκεί, αλλά να ξαναπάω στον καταρράκτη, να ξαναζήσω στη φύση που τόσο έχω αγαπήσει, να κάνω μια βόλτα με τα πόδια, να μπω μες στο νερό, να κάτσω κάτω τον καταρράκτη, να βραχώ, να περπατήσω, να ξαναγίνω δεκαοχτάρης εξερευνητής, κατακτητής της αχαρτογράφητης Πεντέλης.
Πήρα λοιπόν την φίλη μου την Λουλού την “ταξιδιάρα” που γουστάρει εκδρομές και τέτοιες περιπέτειες πεζοπορικές και ξεκινήσαμε ξανά, μετά από πενήντα χρόνια, για την μεγάλη περιπέτεια την ανακάλυψη εκ νέου του καταρράκτη της Ραπεντώσας.
Η Ραπεντώσα είναι ένας μικρός οικισμός στην Β.Α. Πεντέλη σχεδόν επάνω στον δρόμο που συνδέει τον Διόνυσο με την Νέα Μάκρη αμέσως μετά την είσοδο των λατομείων Διονύσου.
Το ρέμα της Ραπεντώσας που τροφοδοτεί τον καταρράκτη και περνάει δίπλα από τον οικισμό, είναι ένα από τα τρία ρέματα της Βόρειας πλευράς της Πεντέλης που μαζί με το ρέμα της Ντάρδιζας και της Βαθειάς Χούνης κατεβαίνουν μέχρι τον Μαραθώνα και καταλήγουν στην θάλασσα.
Σήμερα μετά από πολλές καταστροφικές πλημμύρες όλη αυτή η παροχή του νερού ελέγχεται από το φράγμα που κατασκευάστηκε εκεί δίπλα στην Ραπεντώσα και είναι και αυτό υπέροχο αξιοθέατο.
Πλέον η τεχνολογία και ειδικά το Google Maps, βοηθάνε και είδαμε ότι η συντομότερη διαδρομή ήταν από Σταμάτα ή από την ανατολική μεριά, λίγο μετά τον Άγιο Πέτρο κατεβαίνοντας την Διονύσου προς Νέα Μάκρη βρίσκεται στα αριστερά σας μια στροφή για την “φάρμα”, στρίβετε εκεί και προχωράτε μέχρι την φάρμα. Από εκεί τα πράγματα είναι πολύ εύκολα απόσταση περπάτημα περίπου τριάντα πέντε σαράντα λεπτά.
Φυσικά αν είσαστε και λίγο πιο έμπειροι και νέοι υπάρχει και το μονοπάτι από το χωριό Ραπεντώσα ακόμα πιο μαγική πεζοπορία αλλά μετά στην επιστροφή έχει αρκετή ανηφόρα.
Και φυσικά ο δρόμος από Ραπεντώσα, που περνάει δεξιά από τα μάρμαρα Διονύσου και κατηφορίζει μέχρι την ρεματιά, χωμάτινος αρκετά βατός, για ένα τζιπάκι ή SUV αλλά δεν συνιστούμε τέτοιες εμπειρίες με αυτοκίνητο.
Και είναι αρκετά πιο μακρυά από τις άλλες δύο εναλλακτικές λύσεις.
Εμάς μας βόλευε η διαδρομή από Σταμάτα και έτσι φτάσαμε και περάσαμε την πλατεία με τις ταβέρνες και συνεχίσαμε προς το γήπεδο. Μετά από το γήπεδο της Σταμάτας, θα αφήσετε στα αριστερά σας το Κτήμα Κοκοτού θα προχωρήσετε με το αυτοκίνητο την Μαραθωνοδρόμου Φειδιππίδου και θα στρίψετε δεξιά στην οδό Σκάρπας.
Στα πεντακόσια μέτρα βρίσκουμε την δεξιά χωμάτινη διασταύρωση.
Εδώ παρκάρουμε και αρχίζει το περπάτημα, δεν εξερευνούμε με αυτοκίνητο, άσε που αν πάθετε κάποια βλάβη η οδική βοήθεια δεν θα φτάσει εκεί ποτέ!!!
Παπούτσια καλά για περπάτημα και εμφάνιση εκδρομική, μη μου έρθετε βόλτα στο βουνό με εμφάνιση πλατείας Συντάγματος, με τακουνάκι και φούστα εσείς οι κυρίες ούτε με κανα σκαρπίνι εμείς οι άντρες.
Σακίδιο ελαφρύ στην πλάτη, καπέλο και αν θέλετε να τσαλαβουτήξετε στο ρέμα ένα δεύτερο ελαφρύ αθλητικό για υπέροχο περπάτημα μέσα και κάτω από τον καταρράκτη.
Απαραίτητο και το παγούρι με το νερό για τον δρόμο ένα μήλο και ένα σάντουίτς, “τον γιατρό της πείνας”, ετοιμασμένο από το σπίτι τυλιγμένο με τα γνωστά εκδρομικά αλουμινόχαρτα, τα οποία φυσικά θα γυρίσουν για την ανακύκλωση του σπιτιού μαζί με ότι άλλο βρείτε πεταμένο στην περιοχή γιατί είμαστε εμείς αλλά υπάρχουν και οι άλλοι που νομίζουν ότι το ποτάμι θα πάρει το πλαστικό τους ποτήρι του καφέ ή το πλαστικό μπουκαλάκι του νερού και θα το φτάσει σε κάποια μαγική ανακύκλωση….
Απόσταση σαράντα πέντε λεπτά με μία ώρα, περίπου τέσσερα χιλιόμετρα βατού υπέροχου χωματόδρομου ιδανικού για περπάτημα και εξάσκηση ακόμα και για εμάς τους “over” νειάτα…
Θα περπατήσουμε λοιπόν θα ανακαλύψουμε και θα επεξεργαστούμε, ανάλογα με την εποχή φυσικά, τα διάφορα λουλούδια και αειθαλή φυτά , θα μυρίσουμε θυμάρια, θα βρούμε τα λιγοστά πεύκα που γλύτωσαν από τις μεγάλες φωτιές του 2009 που κατέστρεψε αυτό το υπέροχο πευκοδάσος. Όσο προχωράμε μία άλλη φύση ξεπροβάλει εμπρός στα μάτια μας.
Η φωτιά δεν μπόρεσε να τα καταστρέψει όλα, πέρασε πάνω από το ρέμα και άφησε την φύση όπως παλιά με τα πλατάνια, τις λεύκες, τις καλαμιές και τα κοντινά πεύκα να δημιουργούν την όαση σε όλο το μήκος του ρέματος!!!
Τα βλέπουμε μπροστά μας κατηφορίζοντας τον δρόμο προς το ρέμα η φύση αλλάζει μεταμορφώνεται σε πυκνή βλάστηση και ξαφνικά στο τέλος της κατηφόρας, φτάσαμε !!!
Φτάσαμε στο ρέμα που κυλάει προς το φράγμα και μαζί με τα δύο αδελφάκια του για Μαραθώνα.
Και τώρα αρχίζουν τα ωραία, αρχίζουμε την εξερεύνηση.
Ψάχνουμε να βρούμε το μονοπατάκι που ανηφορίζει παράλληλα με την ρεματιά για να βρεθούμε στον καταρράκτη. Αρχίζουμε να το ακολουθούμε και μετά από λίγο ακούμε φωνές παιδιών και βρίσκουμε τον πρώτο, τον μικρό καταρράκτη με την μικρή λιμνούλα και μία οικογένεια να πλατσουρίζει χαρούμενη στα παγωμένα νερά της.
Συνεχίζουμε προσεκτικά, γιατί ελαφρά γλιστράει, περνάμε από τις καλαμιές, βάζουμε τα ελαφρά αθλητικά και περπατάμε μέσα στο νερό αντίθετα με το ρεύμα…
Λίγο περπάτημα ακόμα, το βουητό ακούγεται τώρα καθαρά και ξαφνικά θα φανερώνεται μπροστά μας το πλάτωμα του καταρράκτη, δύο τρία μέτρα ακόμα και μένουμε κόκκαλο να τον απολαμβάνουμε.
Με ύψος περίπου τριάντα μέτρα και φάρδος δύο ο καταρράκτης μπροστά μας φωνάζει ελαφρά με την χαμηλή βραχνή φωνή του, μας προσκαλεί να τον αγκαλιάσουμε, να μας βρέξει με τα παγωμένα του νερά, να μας πάρει στην αγκαλιά του, να μας μαγέψει.
Ναι μαγεμένος όπως και πριν από πενήντα χρόνια πριν, καθόμουν και χάζευα, τον άκουγα να μου μιλάει, με την ήρεμη βοή του, σαν να με γνώρισε μετά από τόσα χρόνια και χαιρόταν που με έβλεπε σαν ένα παλιό φίλο που έχουμε καιρό να συναντηθούμε …
Κάθισα στην κούνια και σιγο-λικνιζόμουνα ακούγοντας για ώρα το τραγούδι του, μέχρι που η φίλη με ακούμπησε ελαφρά στον ώμο και με ξανάφερε στο τώρα.
Σηκώθηκα και έτρεξα κοντά του, μπήκα κάτω από το παγωμένο νερό άπλωσα τα χέρια μου και τον αγκάλιασα, μπήκα πιο βαθιά στην μικρή λιμνούλα που σχηματίζει στο διάβα του και τον κοίταξα από κάτω να κατεβαίνει λυγερός στα πράσινα βράχια να μου τραγουδά το μονότονο γλυκό του τραγούδι.
Ανάταση ψυχής, ηρεμία καρδιάς, το απόλυτο ριλαξάρισμα του σώματος η επαφή με την φύση του καταρράκτη.
Η περιοχή του καταρράκτη φυσικά καταπράσινη από τα πλατάνια τις λεύκες και τα πεύκα μέχρι τα βρύα, και τις πικροδάφνες, τα λαζαράκια και τις καλαμιές.
Η δεύτερη επίσκεψη έγινε το Φθινόπωρο όπου βρήκαμε μια φύση γεμάτη υπέροχα μοβ μικρά κυκλάμινα, που γεμίζουν τις πλαγιές των λόφων, κάτω από τα δένδρα, δημιουργώντας ένα υπέροχο πολύχρωμο χαλί.
Πέρνουμε βαθιές αναπνοές, γεμίζουμε εικόνες, καθόμαστε σε ένα βραχάκι και αφήνουμε να φύγουν από πάνω μας οι τοξίνες της πόλης. Η ώρα θα περάσει χωρίς να το καταλάβουμε, ανοίγουμε το σακίδιο και απολαμβάνουμε το σπιτικό μας σάντουιτς, γεμίζουμε το παγούρι μας ξανά από το τρεχούμενο δροσερό νερό του καταρράκτη.
Μία δαγκωματιά στο κατακόκκινο μήλο σαν τον Αδάμ.
Ναι είμαστε στον Παράδεισο και δεν το έχουμε καταλάβει.
Θα το καταλάβουμε όταν θα γυρίσουμε στο σπίτι και θα αισθανθούμε την έλλειψη του καταρράκτη την έλλειψη της φύσης.
Ώρα για επιστροφή λοιπόν και αυτή την φορά κατεβαίνουμε μέσα από το ρέμα μέχρι τον πρώτο μικρό καταρράκτη ρίχνουμε την τελευταία βουτιά ντυνόμαστε ζεστά και ξεκινάμε την επιστροφή μας.
Αν εσείς ξεκινήσετε όπως πρέπει, πρωί πρωί την εκδρομή σας, τότε έχετε ακόμα ώρα να απολαύσετε και την βόλτα σας για ένα γλυκό και καφέ και στην λίμνη του Μαραθώνα μιας και είσαστε από την Σταμάτα σε απόσταση αναπνοής μέσα από την Αμυγδαλέζα, ή να απολαύσετε με τα παιδιά σας στην Δροσιά το κλασσικό ανεπανάληπτο Ποντιακό πεϊνιρλί.
Είχα να πάω πενήντα χρόνια και μέσα σε δύο μήνες ξαναπήγα ακόμα τρεις φορές πήρα την οικογένεια μαζί την μία φορά και φυσιολάτρες φίλους τις άλλες που όταν τους έλεγα για καταρράκτες στην Αττική μια ώρα από το κέντρο της Αθήνας με κοίταγαν περίεργα, νόμιζαν ότι τους κοροϊδεύω…
Γενικά στην γύρω από την Αθήνα περιοχή, θα σας πάμε σε μέρη μαγικά που ούτε τα φανταζόσαστε ότι υπάρχουν σε απόσταση βολής.
Πάρτε λοιπόν τα παιδιά σας τους φίλους σας και ανακαλύψτε την αχαρτογράφητη Ελλάδα την αχαρτογράφητη Αττική την υπέροχη πατρίδα μας.
Και τελικά έφυγα με μία υπόσχεση για να ξανασυναντηθούμε και πάλι γρήγορα, για να γεμίζω τις μπαταρίες της ψυχής, να μεταφέρομαι έστω και για λίγο στον μαγικό Παράδεισο του καταρράκτη.
Κείμενα Φωτογραφίες Giorgio Grigor
