Και τελικά μετά από μεγάλη διαδρομή στα Β. Δυτικά της Νάξου έφτασα στην ταβέρνα Στέλλα στις Εγγαρές.
Τα πράγματα είναι απλά…
Και οι γαστρονομικοί προορισμοί ακόμα πιο απλοί και όσο πιο απλοί τόσο πιο γευστικοί!
Συνήθως δεν γράφω διθυράμβους… κρατιέμαι λιγουλάκι…
Σήμερα όμως δεν αντέχω βρε παιδί μου θα το βροντοφωνάζω…
Κα Στέλλα Μπράβο!!!
Η ιστορία ξεκινάει…
Με σύσταση από την καλοφαγού φίλη μου Νενέλα, έφτασα στο μικρό χωριό της Νάξου Εγγαρές…
Στα ας πούμε Βόρειο Δυτικά, αρκετά κοντά στην Χώρα, μέσα σε έναν εύφορο καταπράσινο κάμπο που καταλήγει στην θάλασσα και όπως άκουσα προμηθεύει με κηπευτικά το νησί.
Αισθανόμουνα σαν James Bοnd σε αποστολή…
Θα πας στην κα Στέλλα και θα της πεις κωδικός “Nenela” μου είπε και βρέθηκα στον παράδεισο των γεύσεων.
Με την σύσταση να φάω κατσικάκι λεμονάτο και ομελέτα χα χα χα!!!
Ναι θα με πείτε τρελό που ξεκίνησα από την άλλη άκρη του νησιού για ομελέτα.
Αλλά αυτή δεν ήταν μια απλή ομελέτα!!!
Ήταν μια ομελέτα τούρτα, κάτι σαν την φουρτάλια της Άνδρου και της Τήνου, αλλά διπλάσια σε όγκο και με διαφορετική γεύση, με πολύ περισσότερα υλικά, με άφθονη Ναξιώτικη πατάτα, κρεμμυδάκι φρέσκο, κρεμμύδι ξερό για την γλύκα, ντομάτα, κολοκυθάκι και λουκάνικο ντόπιο δικό τους από τα χοιροσφάγια τους …
Όλα ντόπια φρέσκα και με το σωστό ψήσιμο.
Τώρα για το κατσικάκι που έφτασε με τα λαχανικά του να επιπλέουν στο πλούσιο ζουμάκι της σίβρασης θα αναφερθούμε αναλυτικά γιατί αξίζει ιδιαίτερης μνείας!!!
Και σαν να μην έφτανε η ομελέτα έφτασαν φασολάκια πλατιά, που κόπηκαν σήμερα από το διπλανό μποστάνι με περίσσια γλύκα. Ξυνοτύρι δικό της παλαιωμένο και κατσικάκι που αξίζει την δική του μοναδική περιγραφή.
Και η χωριάτικη γνήσια πλούσια με ντόπιο φρέσκο τυρί, να κάνεις βούτες και να μένεις μέσα. Εκεί ανάμεσα στα λάδια τα κρεμμύδια και τις κάπαρες και να μην θες να βγεις έξω…
Και το τελικό χτύπημα γλυκό μπαμπιλόνι, ναι μπαμπιλόνι, καλά ακούσατε σαν αυτό της Άνδρου που ευδοκιμεί και εδώ.
Το τεράστιο κομμάτι που βγήκε από την κατσαρόλα που μόλις είχε κρυώσει κόπηκε στα δυο. Φαγώθηκε εν ριπή οφθαλμού από την παρέα…
Το αποτέλεσμα
Την αγάπησα αυτήν την γυναίκα …
Για το χαμόγελό της, την φιλοξενία της, την ζεστή μαμαδίστικη φωνή της. Αλλά πιο πολύ για την αξέχαστη γεύση του φαγητού της !!!
Τριάντα πέντε χρόνια μαγειρεύει για τους περαστικούς φαγάκι με τα φρέσκα υλικά της εποχής.
Χωρίς πολλά πολλά φρου φρού και αρώματα, απλά παραδοσιακά…
Φαγάκι όπως παλιά … αυτό το φαί που βρίσκαμε στο μεσημεριανό μας τραπέζι φτιαγμένο με αγάπη και φρέσκα υλικά.
Ναι η κυρία Στέλλα μεταδίδει την Άυλη πολιτιστική μας κληρονομιά με τον καλύτερο τρόπο.
Όλη η παραδοση του νησιού στο πιάτο.
Κείμενα φωτογραφίες GiorgioGrigor
