Τα καλαμάκια έφτασαν πρώτα…
Είναι το τοπ του μαγαζιού είπε η κοπέλα ενώ όλα τα χέρια είχαν επιτεθεί στην πιατέλα..
Εεεεε μισό, μισό, φωτογραφίες πρώτα, φώναξα πανικοβλημένος, μην χάσω την βασική φωτό και μέσα σε γκρίνια άρχισα τα στησίματα με όλα τα χέρια έτοιμα να ορμήσουν…
Μία μεγάλη μανία με έχει πιάσει τον τελευταίο καιρό να ανακαλύψω το τέλειο χοιρινό καλαμάκι ή άντε ένα τυλιχτό όπως παλιά…
Να δαγκώνεις και να λιώνει στο στόμα σου…
Να μην πετάς το μισό από τα σκληρά κομμάτια…
Να έχει και το λιπάκι του που του δίνει την γεύση…
Να είναι τυλιχτό αλλά όχι τέρας …
Να μην μπουκώνεις με σως μουστάρδας και μαγιονέζας…
Να μην είναι τίγκα στην προκάτ πατάτα τα χοντρά κρεμμύδια και τις τεράστιες ντομάτες…
Να μπορεί να το δαγκώσει χωρίς μεγάλη προσπάθεια και η θεία Πηνελόπη…
Να έχει μόνο τα απολύτως απαραίτητα μέσα, χωρίς φυσικά πατάτες…
Με τρία υλικά… όπως παλιά, κρεμμύδι ψιλοκομμένο, μαϊντανό και λεπτοκομμένη ντομάτα…
Στο ψάξιμο λοιπόν κάπου διάβασα για ένα σουβλατζίδικο που όταν φας καλαμάκι κόλλησες και τα παραγγέλνεις δέκα δέκα…
Τον είχα στο μυαλό μου πολύ καιρό τον Χρηστάρα και μετά τις φετινές διακοπές όπου έφαγα το μαγικό σουβλάκι από τα χεράκια του Πέτρου, στην καντίνα του επάνω στην θάλασσα, χαμένη κάπου σε μία παραλία στην Ανατολική Κρήτη, εκεί κοντά στο ονομαστό Καβούσι με την αρχαία ελιά, είπα να πάω άμεσα για να έχω και μέτρο σύγκρισης.
Κρήτη λοιπόν καντίνα Πέτρος, εναντίον Χρηστάρα !!!
Ας είναι καλά το Google Maps, απαραίτητο πλέον για όλες τις εξερευνήσεις μας.
Σε μία περιοχή περίεργη, ας το πω έτσι, όχι ανάμεσα σε άλλα μαγαζιά, η στην πιάτσα της αγοράς, μόνος του χαμένος μέσα σε στενά, κάπου ανάμεσα Μεταμόρφωσης και Λυκόβρυσης βρίσκεται ο Χρηστάρας.
Αργά το απόγευμα εκεί κατά τις επτάμιση – οκτώ εμφανίζομαι με το γνωστό βεσπάκι μπροστά στο μαγαζί…
Τρία τραπέζια γεμάτα στην αυλή και μόλις μπαίνω η ευγενική χαμογελαστή κοπέλα με ρωτάει …
Έχετε κάνει κράτηση ? Κεραυνός …
Όχι φυσικά δεν έχω…
Μα ήρθατε στον Χρηστάρα χωρίς κράτηση ?
Έχω μόνο αυτά τα δύο τραπεζάκια, μου απαντά και κάθομαι γρήγορα στο πρώτο μην το χάσω και αυτό χα χα χα…
Κατέφθασε και η παρέα που ερχόντουσαν με αυτοκίνητο και βγήκαν τα μαχαίρια…
Τέσσερα τυλιχτά με γύρο, δέκα καλαμάκια , μία βέργα κοτόπουλο, μία βέργα χοιρινό και φυσικά πατάτες. Και αν δεν φτάσουν εδώ είμαστε.
Εγώ σε αναμμένα κάρβουνα με το όπλο στο χέρι άρχισα να φωτογραφίζω και να κοιτάω το μαγαζί. Απλό καθημερινό με λουλούδια και πρασινάδα στην βεράντα και ένα παλιό ποδήλατο κρεμασμένο μέσα.
Ο χώρος της ψησταριάς εργοστάσιο με πέντε έξι ψήστες και τα κάρβουνα γεμάτα καλαμάκια… Ωχ προψημμένα θα τα φάμε σκέφτηκα, αλλά σε δύο λεπτά έφυγαν πέντε πακέτα και η σχάρα ξαναγέμισε!!!
Τα καλαμάκια έφτασαν πρώτα…
Είναι το τοπ του μαγαζιού είπε η κοπέλα ενώ όλα τα χέρια είχαν επιτεθεί στην πιατέλα..
Εεεεε μισό, μισό, φωτογραφίες πρώτα, φώναξα πανικοβλημένος μην χάσω την βασική φωτό και μέσα σε γκρίνια άρχισα τα στησίματα με όλα τα χέρια έτοιμα να ορμήσουν…
Να ξέρετε ότι οι γυναίκες είναι το μέτρο σύγκρισης για το καλό σουβλάκι!!!
Ειδικά αυτές που ποτέ δεν είναι ευχαριστημένες και πάντα κάτι βρίσκουν περίεργο…
Άλλοτε είναι σκληρό, άλλοτε άψητο, μια το καλαμάκι λεπτό, μια έχει πολύ ρίγανη ή δεν είναι σαν τα παλιά που έτρωγα στο Παγκράτι και τέτοια…
Οπότε πάντα μπαίνει στην παρέα και μία τέτοια για να έχουμε και την δύσκολη γνώμη από το τρίτο γυναικείο μάτι.
Τα λέω αυτά γιατί στην πρώτη δαγκωνιά παρακολουθώ πάντα την δύσκολη, την περίεργη, την κριτικό…
Στην πρώτη μπουκιά λοιπόν τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα, κοίταξε την άδεια πιατέλα με τα καλαμάκια, με παράπονο … Κατάπιε και κάτι μουρμούρισε στην διπλανή της…
Να παραγγείλουμε ακόμα δέκα Γιώργο, είπε με λιγούρα… είναι θεϊκά, μαλακά, γευστικά, καλοψημένα, και με όσο πρέπει ρίγανη και λεμόνι που ξέρεις δεν το συμπαθώ και πολύ γιατί αλλοιώνει την γεύση του κρέατος…
Χα χα χα σ έπιασα, τώρα σ έχω στο χέρι …
Δαγκώνω και εγώ αυτό που κράταγα πριν μου τ αρπάξει κανένας και ένας αναστεναγμός βγαίνει από βαθιά μέσα μου, από το μικρό παιδί που περιμένει στην ουρά έξω από το σουβλατζίδικο στην πλατεία Παγκρατίου…
Οι μνήμες ζωντανεύουν, το άρωμα το ίδιο, όπως παλιά, με μεταφέρει στα παιδικά μου χρόνια…
Νομίζω μέχρι εδώ φτάνει η περιγραφή γιατί ήρθαν και τα τυλιχτά και οι βέργες και βγήκαν πραγματικά τα μαχαίρια…
Όταν είδα τις τρεις κυρίες να δαγκώνουν με άνεση το τυλιχτό χωρίς να προβληματίζονται από ποια μεριά να ξεκινήσουν, κατάλαβα ότι είχα βρει το μέρος…
Τώρα για τις βέργες με το μαριναρισμένο κοτόπουλο, τις βέργες με το χοιρινό σαν μικρό κοντοσούβλι, το κεμπάμπ και τον γύρο, δεν θα σας πω τίποτα, ούτε για την σούπερ χοιρινή που κρεμόταν πάνω από τα κάρβουνα και την κορτάριζα με ερωτικές καυτές ματιές…
Φυσικά δεν είναι αυτό το παλιό, το κλασσικό, με μόνο καλαμάκι και τυλιχτό μια μπουκιά, άντε και λίγο σαλτσούλα για να γλιστράει αλλά με τα σημερινά δεδομένα της σως μαγιονέζας και της φουλ πατάτας θα σας ικανοποιήσει αρκετά και θα μπει στα αγαπημένα σας!
Τίποτα άλλο δεν περιγράφω, μην επιμένετε…
Απλά θα πάτε στον Χρηστάρα, αλλά μεγάλη παρέα, όχι τετ α τετ ζευγαράκια, για να δοκιμάσετε πως θα πρέπει να είναι όλα τα σημερινά σουβλατζίδικα!!!
Δεξαμενής και Θεοτοκοπούλου, Μεταμόρφωση 144 52
Τηλ. +302102828553
