Η Στάνη το παραδοσιακό γαλακτοπωλείο στην Ομόνοια είναι η ανάμνηση των παιδικών μου χρόνων.
Τότε που μετά τα ψώνια στον Λαμπρόπουλο ή στο Μινιόν ήταν απαραίτητη η στάση για ένα σουβλάκι στον Λευτέρη τον Πολίτη και μετά λουκουμάδες ή κρέμα σοκολάτας στην Στάνη.
Φεύγαμε πάντα φορτωμένοι με σακούλες με γιαούρτια, κρέμες και ρυζόγαλα!
Ήταν οι πρώτες μου γαστρονομικές εμπειρίες στην αγνή ποιότητα των υλικών.
Ιστορία
Τα χρόνια πέρασαν τα μεγάλα πολυκαταστήματα του τότε εξαφανίστηκαν, βγήκαν τα μπέργκερ και οι πίτσες άλλαξε η ατμόσφαιρα του κέντρου. Έγινε κακόφημο απειλητικό…
Αλλά για μένα παρέμεινε ή πιο γλυκιά ανάμνηση, οπότε πάντα βρίσκω μια ευκαιρία μία δικαιολογία να ξαναπεράσω από τα στέκια της Ομόνοιας των παιδικών μου χρόνων και όχι μόνο.
Ανακαλύπτω νέα και τρυπώνω στον Γιώτη για ένα ούζο ας πούμε…
Κάθομαι στην πλατεία, απολαμβάνω το σιντριβάνι , ή ότι έχει μείνει, παρακολουθώ τα παλιά κτήρια γύρω γύρω.
Αφουγκράζομαι την ένταση και τον ρυθμό της πόλης, ακούω τον ηλεκτρικό, στάση Ομόνοια με τα απίστευτα χρυσοκίτρινα παλιά πλακάκια.
Τηρώντας το έθιμο φεύγω και εγώ πάντα φορτωμένος με γιαούρτια, κρέμες, ρυζόγαλα και γαλακτομπούρεκα.
Τα μοιράζω στα παιδιά μου, στην αδελφή και τα ανίψια θέλοντας να τους μεταφέρω στην αίγλη και την ποιότητα μίας άλλης εποχής.
Τα προϊόντα ίδια και απαράλαχτα όπως παλιά. Λίγο έχουν αλλάξει οι συσκευασίες αλλά και αυτές ακολουθούν την παλιά κλασσική συνταγή. Πλαστικό κεσεδάκι με την φίρμα τυπωμένη μονόχρωμα. Χωρίς υπερβολές και φανφάρες διότι εδώ πουλάει το περιεχόμενο και όχι η συσκευασία.
Η βόλτα στην Ομόνοια
Η ημέρα έλεγε Ομόνοια με πέρασμα από την κεντρική αγορά για να πάρω ψάρια και γαρίδες παραγγελία της κόρης…
Αφού κατασπάραξα ένα σουβλάκι στον Λευτέρη τον πολίτη, κατηφόρισα προς την Στάνη το παραδοσιακό γαλακτοπωλείο της καρδιάς μου.
Πάντα μα πάντα μπαίνω μέσα και αρχίζω να επεξεργάζομαι τις κρέμες, τα ρυζόγαλα και τα γιαούρτια στρυμωγμένα σαν στρατιωτάκια μέσα στα ψυγεία.
Έφτασα στο τέλεμα του πάγκου και μου ήρθε η μυρωδιά από το φρέσκο βούτυρο.
Με καλούσε κοντά του ένα γαλακτομπούρεκο άκοπο ακόμα που μόλις είχε βγει…
Τα μάτια γυάλισαν και ένα ξεροκατάπημα ήταν η αρχή της παραγγελίας.
Αχ δεν μπορώ να το κόψω αμέσως γιατί μόλις βγήκε, μου είπε ο κύριος που με έβλεπε να το κοιτώ ερωτικά…
Σε δέκα λεπτά να κρυώσει λίγο… Καθίστε έξω στην σκιά και θα σας το φέρω σε λίγο.
Κάθησα αναπαυτικά και έφτασε το δροσερό νερό…
Για να μην περιμένω έτσι δεν μου φέρνετε μία κρέμα στο πιάτο με λίγο κανέλα ή μάλλον όχι ένα ανθόγαλα με μέλι παρακαλώ.
Ναι ξέρω είχα ξεφύγει εντελώς.
Μετά από λίγο βγήκε έξω και ο κύριος Θανάσης, το αφεντικό.
Ο εγγονός του του μπάρμπα-Νίκου που πρώτο άνοιξε την Στάνη το 1931… Σκέψου ιστορία, είπα από μέσα μου και τον άφησα να μου μιλάει για τα παλιά. Για όλη αυτή την μεγάλη διαδρομή της γεύσης!
Έφτασε το ανθόγαλα με το μέλι, αυτό στο ψηλό ποτήρι, ένα ανάλαφρο παρασκεύασμα από αγελαδινό γάλα που δεν το λες σαντιγί, δεν το λες κρέμα.
Ένα βελούδiνο ποίημα γαρνιρισμένο με μέλι θυμαρίσιο και λίγους ξηρούς καρπούς.
Η πρώτη κουταλιά έφτασε βαθιά λες και ήθελε να πάρει όλη την γεύση της κρέμας.
Η απόλαυση
Άρχισα να το απολαμβάνω αργά, βασανιστικά, σαν να ήθελα να μην τελειώσει ποτέ.
Αυτή η βελουδένια υφή που πλημύριζε τον ουρανίσκο μου.
Πέρναγαν από το μυαλό οι βόλτες με τον πατέρα μου στην αναζήτηση της τυρόπιτας από το Άριστον στο Σύνταγμα μέχρι τους λουκουμάδες που τους έψαχνε με μανία.
Εκτός από την Στάνη το γαλακτοπωλείο της Ομόνοιας με πήγαινε θυμάμαι στον Κτιστάκη αλλά και στα Χαυτεία στην Αιόλου στον Κρίνο. Το αγαπημένο του όμως ήταν στην Πανεπιστημίου εκείνο το ημιυπόγειο το Αιγαίον.
Αυτό που πλέον παρέδωσε το πνεύμα μετά από τόσα χρόνια ζωής.
Οι λουκουμάδες εκείνης της εποχής ήταν μαζί με τις σεράνο και τις αμυγδάλου τα γλυκά μας!
Οι σκέψεις διακόπηκαν απότομα και ένα τροφαντό κομμάτι γαλακτομπούρεκο προσγειώθηκε μπροστά μου…
Ζουμερό μαλακό ακόμα αρκετά ζεστό με την κρέμα του να χύνεται ελαφρά από το πλάι.
Πλημμυρισμένο στο ελαφρύ του σιρόπι με έβαλε στον πειρασμό να πάρω λίγη από την χυμένη κρέμα μέσα από το σιρόπι.
Τα βούτυρα έσκαγαν στο στόμα μου σαν Γερμανικές χειροβομβίδες.
Η κρέμα βελούδο έλιωνε στο στόμα…
Ναι ρε φίλε βρέθηκα στον Παράδεισο !
Στον Παράδεισο της γεύσης του γαλακτοπωλείου των παιδικών μου χρόνων.
Σα να μην πέρασε μία μέρα!
Ήμουνα και πάλι όπως παλιά στο γαλακτοπωλείο η Στάνη. Ευχαριστώ Θεέ!
Πλέον ψάχνω ανελλιπώς να βρω τέτοια παλιά αυθεντικά μαγαζιά με ιστορία.
Αυτά που πρέπει όλοι να τα κρατάμε σαν κόρη οφθαλμού.
Για να μην σας πω ότι πρέπει η UNESCO να τα βάλει και αυτά υπό την προστασία της.
Παραδοσιακό γαλακτοπωλείο Η Στάνη
Μ. Κοτοπούλη 10, Ομόνοια
Τηλέφωνο : 210 52 33 637
