Στην αναζήτησή του τέλειου κεφτέ στα ψηλά των Μελισσίων στο Καφενείο Παληγιάννη με καλή παρέα και λιακάδα!!!
Ένα Καφενείο για πρέφα και τσίπουρα με τηγάνι πολύ καλό που φτιάχνει καλαμαράκια, κουτσομούρες και φυσικά υπέροχα κεφτεδάκια με πατάτα που τα σπάει. Τσίπουρα, ούζα και μπίρες δροσίζουν τους τυχερούς που γνωρίζουν …
Πληροφορίες έλεγαν για ένα παλιό καφενείο, εκεί στα ψηλά των Μελισσίων μετά τον Αη Γιώργη δυο τετράγωνα μακριά στην γωνία της Μικράς Ασίας.
Παρκάρεις όπου βρεις και θα το συναντήσεις κρυμμένο πίσω από γλάστρες με λουλούδια, τραπεζάκια με καρό τραπεζομάντιλα και παρέες να ψιλοπίνουν, άλλος μόνος μια μπίρα και άλλοι τα μεσημεριανά τσίπουρα με απλά μεζεδάκια καθημερινά…
Η πρέφα στο μέσα τραπέζι έχει στρωθεί για τα καλά και αισθάνομαι σαν να ήμουνα στην επαρχία του εβδομήντα τότε που με πήγαινε τις Κυριακές ο πατέρας μου στο καφενείο και εγώ φώναζα ενθουσιασμένος στον καφετζή …
“Σταμάτη πατάτες” κτυπώντας παλαμάκια για να συνοδεύσω τα υπέροχα μυρωδάτα μικρά κεφτεδάκια!
Τι ανάμνηση και αυτή, τι χαρά που συνόδευα τον πατέρα στο κυριακάτικο ούζο…
Στο απέναντι τραπέζι ένας εξηντάρης, μορφή απ’ τα παλιά, ρούφαγε αργά, ηδονικά το τσιγάρο του και έπινε από κρασοπότηρο κοντό γουλιές την μπίρα του απολαμβάνοντας τις στιγμές.
Το μοναδικό γκαρσόνι μπαινόβγαινε σβέλτα ανάμεσα στα τραπέζια για να μας βλέπει όλους ευχαριστημένους.
Η πληροφορία για τον κεφτέ επιβεβαιώθηκε και εξασφαλίστηκε η μερίδα μαζί με πατάτες φυσικά γιατί κεφτές χωρίς πατάτα είναι σαν την καλαμιά στον κάμπο…
Οι φίλοι άκουσαν τον κατάλογο και τα ήθελαν όλα!!!
Το τσίπουρο χύμα μέσα σε παλιάς κοπής αλουμινένιο καραφάκι συνοδεία ελιάς πράσινης χοντρής και μυρωδάτης και η παρέα πήρε φωτιά.
Έτσι λοιπόν εκτός από τα κεφτεδάκια έφτασε και κουτσομούρα πρωινή, όπως μας είπε το παλικάρι που μας σερβίριζε.
Φυσικά το καλαμαράκι ήρθε κριτσανιστό παρέα με τον γαύρο και χόρτα με μπόλικο λαδάκι…
Εεε αν δεν πάρεις και μία από μπακαλιάρο τηγανητό δεν γίνεται έτσι για δοκιμή…
Ο Παναγιώτης έβαλε και ένα σαγανάκι και μία έξτρα ρώσικη που την φτιάχνει η μαγείρισσα με δική της συνταγή.
Τα καραφάκια πηγαινοέρχονταν και εγώ ερωτευμένος με τον κεφτέ μου είχα τα μάτια μου μόνο γι αυτόν …
Και έφτασε και η πατάτα…
Στο χέρι φυσικά καλό τηγανισμένη με χοντρό αλάτι και ένα χαμόγελο ανέτειλε με την θύμηση της, σαν να το ξαναζούσα και πάλι στο καφενεδάκι του Σταμάτη στο Βραχάτι Κορινθίας…
Σε λίγο τα λιγοστά τραπέζια του μαγαζιού γέμισαν τα γέλια τα πειράγματα και οι φωνές ανέβηκαν και τα αλουμινένια καραφάκια χόρευαν καλαματιανό ανάμεσα στις παρέες σκορπώντας ικανοποίηση κόκκινα μάγουλα και ευτυχία.
Και μετά τον κεφτέ έφτασε και ο μπακαλιάρος…
Μικρά κομμάτια χρυσαφένια, καλοτηγανισμένα χωρίς λάδια, ξαρμυρισμένα όσο πρέπει για να ταιριάζουν με τα ούζα!
Η πρώτη μπουκιά σκέτο λευκό ψαχνό με την χρυσή του φορεσιά με σήκωσε και πήγα κατ ευθείαν στην κουζίνα να αποθεώσω την μαγείρισσα…
Τέτοιον μπακαλιάρο σπάνια είχα δοκιμάσει !
Μέχρι και η Σοφία που είναι αρκετά δύσκολη στα τηγανιτά έδωσε το “Bravo” που σημαίνει πολλά…
Η μέρα τελείωσε γεμάτη περίπλοκα συναισθήματα και ακόμα μία ανακάλυψη καλά κρυμμένη στα αψηλά των Μελισσίων μπήκε στο “θα ξανάρθουμε”.
Ναι τελικά άξιζε η πληροφορία …
Το “Kαφενείο Παληγιάννη” μπήκε στα αγαπημένα μας και αξίζει να περάσετε και εσείς μία βόλτα αφήνοντας σπίτι τα δήθεν για να προσγειωθείτε στην ομορφιά του απλού και του γευστικού…
Καφενείο Ουζερί Παληγιάννης
17ης Νοεμβρίου & Σμύρνης Μελίσσια
Κείμενο φωτό GiorgioGrigor
