Φαντάζομαι έχετε περάσει άπειρες φορές από τυροπιτάδικο πεινασμένοι και σας έχει οδηγήσει η μυρωδιά του φύλλου κατευθείαν στο ταμείο για τα περαιτέρω.
Κάτι τέτοιο περίπου μου συνέβη με την Cocona με τις χειροποίητες πίτες και τους γκιοζλεμέδες της.
Δεν ξέρω ποια μυρωδιά με τράβηξε πιο πολύ. Του φρέσκο ψημένου γκιοζλεμέ με παστουρμά και κασέρι ή της κιμαδόπιτας.
Το σίγουρο ήταν ότι όταν φτάνεις το πρωί κατά τις έντεκα εκεί κοντά στην περιοχή σε πηγαίνει η μύτη κατευθείαν στην μικρή λαχταριστή βιτρίνα με τα χειροποίητα εδέσματα.
Πήρα γραμμή, που λένε, από την φίλη μου την Ντέπη, βέρα Σαλονικιά και γνώστρια των γευστικών μου αναζητήσεων.
Παρότρυνση να περάσω από το Κολωνάκι στην Μηλιώνη 10 και να φάω μία πίτα από τα χεράκια της Κοκόνας !!!
Χα χα χα ωραίο όνομα σκέφτηκα πιασάρικο, έτσι όπως φώναζε η γειτόνισσα η Πολίτισσα την αδελφή μου όταν ήταν μικρή. Σημαίνει κάτι ας πούμε σαν βασιλοπούλα μου, αρχόντισσα μου, κούκλα μου γλυκιά!!!
Ωραίο καιρό είχε, πήρα και συνοδηγό τον φίλο μου τον Αντωνάκη και φύγαμε καβάλα, στον Μπάμπη το θρυλικό μου πλέον σκουτεράκι, για την μεγάλη ανακάλυψη του κρυμμένου γαστρονομικού θησαυρού…
Το μαγαζάκι με τις χειροποίητες πίτες και τους γκιοζλεμέδες!
Ψάχνοντας κάπου στην μέση της Μηλιώνη, μας ήρθε και στους δύο η μυρουδιά και σαν μαγεμένοι φτάσαμε μπροστά σε μία βιτρίνα γεμάτη φρέσκες πίτες…
Εγώ είχα κολλήσει στην βιτρίνα και προσπαθούσα να ανακαλύψω τι παίζει, ποια θα ήταν η πρώτη στην δοκιμή και ο Αντωνάκης με σκούνταγε από δίπλα.
Ξέρετε με το ύφος έλα σταμάτα να καρφώνεσαι, μην κάνεις έτσι και τέτοια…
Σήκωσα το κεφάλι μου να του πω σταμάτα βρε και έπεσα επάνω σε ένα πλατύ χαμόγελο!!!
Η όμορφη Cocona με το Coco Chanel τουρμπάνι στο κεφάλι, γέλαγε με την κατάντια μου και άρχισε να μου περιγράφει τα καλούδια της βιτρίνας.
Οι πίτες
Όλα εδώ είναι χειροποίητα!
Το φύλο ανοίγεται από το ξημέρωμα κλασσικά με τον πλάστη και γεμίζεται με φρέσκα προϊόντα καθημερινά.
Δεν υπάρχει τεράστια ποικιλία, περίπου οκτώ διαφορετικά είδη. Όσα μπορούν να βγάλουν τα χεράκια μου… μου απαντά.
Παρακολούθησα την παρασκευή μίας πίτας από την αρχή και κατάλαβα τον κόπο που καταβάλει η Cocona για να φάω εγώ μία μπουκιά και να την δοξάσω!
Tυρόπιτες, κοτόπιτες, σπανακοτυρόπιτες, μανιταρόπιτες, κιμαδόπιτες…
Ήθελα να τα δοκιμάσω όλα.
Έβλεπα το τραγανό χρυσοκίτρινο φύλο να με προκαλεί, να ζωντανεύει και η απόφαση γρήγορη και αποφασιστική…
Μία κιμαδόπιτα παρακαλώ… και το πρώτο κρατς έκανε τόσο θόρυβο που ξεσήκωσε τα περιστέρια από το διπλανό δέντρο.
Η πρώτη μπουκιά ήταν απίστευτη με τα αρώματα από τα ελαφρά μπαχάρια να κυριαρχούν και τον δυόσμο να παίζει τα ακόρντα!!!
Και μετά τα αλμυρά βγήκε ένα κομμάτι μπουγάτσα γλυκιά, με κρέμα βελούδινη να λιώνει στο στόμα και να σου πετάγονται πίδακες βανίλιας και κανέλας…
Ω θεέ μου!!!
Λοιπόν δεν σας λέω τίποτε άλλο, πήγαμε να δοκιμάσουμε μία τυρόπιτα και καθίσαμε στα σκαμπό τέσσερις ώρες δοκιμάζοντας τα πάντα!!!
Και όταν λέω τα πάντα δεν εννοώ φυσικά μόνο τις πίτες…
Ο γκιοζλεμές
Το όνομα Γκιοζλεμές έπεσε στο τραπέζι. Μνήμες Πόλης ξεπετάχτηκαν και βγήκαν απωθημένες στερήσεις που σε τόσα πολλά ταξίδια στην Πόλη δεν κατάφερα να φάω ένα γκιοζλεμέ.
Το απόλυτο street food της Τουρκίας πιστεύω, μαζί με το Balik Ekmek και τα μύδια από τους πλανόδιους.
Balik ekmek είναι το σάντουιτς με το ψητό ψάρι, που πουλιέται μέσα από τα καΐκια στην γέφυρα του Γαλατά.
Το σάτσι στεκόταν μες την μέση αλλά εγώ είχα τυφλωθεί από τα αρώματα που ξέφευγαν από τις πίτες.
Έτσι μετά από ώρα η Cocona άρχισε να μας διηγείται την ιδέα, για το όνομα και για τον γκιοζλεμέ.
Όντως είναι μία γνήσια Ξανθιώτισσα που η μητέρα της την φώναζε χαϊδευτικά κοκόνα και την έμαθε από μικρή να ανοίγει φύλο και να φτιάχνει τις παραδοσιακές πίτες και τους γκιοζλεμέδες.
Τι γλυκό τι υπέροχο σκεφτόμουνα να κουβαλάς την μητέρα σου έτσι κάθε μέρα με την πιο γλυκιά ανάμνηση…
Μετά τις ιστορίες έφτασε και η ώρα της δοκιμής και φυσικά εκεί βγήκαν τα απωθημένα μου.
Ένα γκιοζλεμέ παρακαλώ με παστουρμά και έναν με κιμά, τύπου λαχματζούν δηλαδή, ψιλό πικάντικο να σηκώσει και μία παγωμένη μπυρίτσα.
Ο γκιοζλεμές για να καταλάβετε είναι η αντίστοιχη Ευρωπαϊκή κρέπα.
Στην συγκεκριμένη εκδοχή ψήνεται επάνω σε μία καυτή μαντεμένια επιφάνεια.
Στην Πόλη εκεί στα απωθημένα μου ταξίδια, την είχα πετύχει στο Ortakoy. Μέσα στην γειτονιά, κάτω από την πρώτη γέφυρα, να ψήνεται επάνω σε ένα κομμένο βαρέλι που ήταν στερεωμένο επάνω σε φωτιά με ξύλα!!!
Τότε στο μακρινό 1996, τώρα πλέον έχει γίνει ατραξιόν. Τα σάτσι δουλεύουν με γκάζι όπως αυτό στην Cocona με τις χειροποίητες πίτες και τους γκιοζλεμέδες.
Τα υλικά πολύ απλά, μία ζύμη με αλεύρι νερό και αλάτι και η γέμιση λίγο σπανάκι και σπάνια τυρί.
Δυστυχώς τότε μου “απαγορεύτηκε” να φάω έδεσμα του δρόμου, μπας και δηλητηριαστώ…
Το απόλυτο Local street food !!!
Ο γκιοζλεμές θέλει παρέα, μπυρίτσα, υπομονή, κουβεντούλα.
Να ψηθεί, να ξεροψηθεί, να μελώσουν τα τυριά, να αφήσουν οι παστουρμάδες τα αρωματικά τους τσιμένια στην ζύμη.
Να ξεχυθούν ολούθε τα αρώματα να πάρουν τους δρόμους σαν κάλεσμα…
Και με το που φτάνει μπροστά σας…
Δεν μπορώ να σας περιγράψω με λόγια την απόλαυση, τις κρυφές ματιές ικανοποίησης.
Τα τα ουαάααουου, τα Ωωωω Θεέ μου που ακούγονταν στην κάθε μπουκιά…
Πήρα και ένα τελευταίο, τυλιχτό στο χέρι, για φωτογράφηση ήταν η δικαιολογία, με παστουρμά φυσικά και κασέρι.
Πολίτικο, έτσι να φύγουν οι κακές σκέψεις, να διακτινιστώ στην Πόλη, να πιώ την τελευταία μπύρα και να σας αποχαιρετήσω…
Περάστε μια βόλτα από την Μηλιώνη από την Cocona.
Δεν σας δίνω νούμερο θα σας οδηγήσει η μύτη σας, δοκιμάστε και αποθεώστε το απόλυτο street food!!!
Καλές βόλτες
GiorgioGrigor
Ακολουθείστε μας μας στο Youtube και βρείτε πολλά κρυμμένα μυστικά…
