ο γλυκό σταφύλι είναι το κορυφαίο καλοκαιρινό γλυκό του κουταλιού.
Αγαπημένο φιλαράκι του βραδινού μας γιαουρτιού αλλά και το καλύτερο συνοδευτικό του απογευματινού μας ελληνικού καφέ.
Η Έμπνευση !
Κάθε τέλος Αυγούστου με μέσα Σεπτεμβρίου θυμάμαι και αναπολώ τα παιδικά μου χρόνια στο Βραχάτι Κορινθίας…
Τότε που ζούσαμε στην επαρχία και τριγύρναγα συνέχεια δίπλα στα αμπέλια και μέσα στις μανταρινιές, τις βερικοκιές, τις αχλαδιές, τις συκιές και τις μουσμουλιές.
Τότε που η οικογενειακή εκδρομή, στην Ζάχολη μέσα καλοκαιριού ήταν παράδοση, για να φάμε κεράσια ανεβασμένοι επάνω στα δένδρα.
Κάθε τέτοια εποχή αναπολώ το πανηγύρι του τρύγου, το πρωινό ξύπνημα, την βόλτα καβάλα στο τρακτέρ, τα μεγάλα καλαμένια καλάθια που μαζεύαμε τα σταφύλια, το ψάθινο καπέλο του νονού μου για να μην με φάει η ζέστη, τις φωνές και τα τραγούδια, την αγωνία και την κούραση αλλά και την ικανοποίηση στο τέλος της ημέρας που έβγαινε στο βραδινό τραπέζι της οικογένειας γιατί έβλεπαν ότι όλος ο κόπος της χρονιάς είχε αποτέλεσμα.
Ακόμα έχω στην καρδιά μου το διάλειμμα για το κολατσιό με τον απόλυτο μεζέ, την ψωμωμένη ρέγκα, το χοντροκομμένο κρεμμύδι, την ντομάτα και το σφιχτό χωριάτικο ψωμί καμωμένο από τα χέρια των κοριτσιών στον σπιτικό χωριάτικο φούρνο με τα ξύλα.
Ακόμα έχω στην καρδιά μου όλα αυτά τα καθημερινά απλά μεζεδάκια τυλιγμένα σε καρό μικρές πετσέτες και στοιβαγμένα μέσα σε μικρά καλάθια με χερούλια που κουβαλούσα πάντα με μεγάλη μου χαρά και τιμή για το ξεχωριστό έργο που είχα αναλάβει…
Μετά από πολλά χρόνια έμαθα και το ευφυέστατο μυστικό της ρέγκας στο κολατσιό των εργατών !!!
Επειδή ήταν αλμυρή οι εργάτες έπιναν πολύ νερό και φούσκωναν και δεν ζητούσαν πολύ φαΐ …
Έτσι και το μεροκάματο έβγαινε φτηνό !!!
Ναι αναπολώ το άπλωμα τις σταφίδας γονατισμένοι όλοι στα τσιμεντένια αλώνια και την αγωνία στα μάτια τους για να μην βραχεί στα πρώτα Φθινοπωρινά σκιρτήματα του καιρού και τρέχαμε να απλώσουμε τα τεντόπανα μόλις βλέπαμε λίγα απειλητικά σύννεφα.
Ακόμα έχω αποτυπωμένη στην καρδιά μου, την μυρωδιά του πατημένου σταφυλιού, την γεύση του φρέσκου μούστου και την γεύση της σκληρής ρόγας που μόλις έκοψες από το τσαμπί.
Τα καλύτερα με τις μεγάλες ρόγες είχα την εντολή να τα μαζεύω στο δικό μου μικρό καλάθι.
Και τριγυρίζοντας ανάμεσα από τα αμπέλια και τα κοφίνια με τα σταφύλια όπου έβλεπα μεγάλη και σφιχτή ρόγα την έκλεβα για το γλυκό…
Αχ αυτό το γλυκό!
Όσα χρόνια και να περάσουν δεν θα ξεχάσω ποτέ την διαδικασία στην τεράστια κατσαρόλα που έμπαινε τρεις τέσσερις φορές γεμάτη για το γλυκό ολάκερου του χρόνου, με την επιμέλεια των γυναικών του σπιτιού κάτω από το άγρυπνο μάτι της κυρά Βασιλικής, της μάνας αρχηγού του σπιτιού.
Ήταν το γλυκό για τα καθημερινά τραταρίσματα, για το βραδινό γιαούρτι, για δίπλα στον απογευματινό καφέ, αλλά και για πολλά δώρα και πεσκέσια.
Πολλά μικρά βαζάκια ταξίδευαν και στους μακρινούς συγγενείς και φίλους των Αθηνών που περίμεναν πως και πως το εξαιρετικό γλυκό από το χωριό.
Μετά από πολλά χρόνια, κάθε τέτοια εποχή, Αθηναίοι πλέον, πηγαίναμε και με τον πατέρα μου στην λαϊκή στους παραγωγούς από το Βραχάτι, το Βέλο και τον Άσσο ή από το Βοχαϊκό, το Ζευγολατιό και το Μπολάτι, που ακόμα τον θυμόντουσαν, από την θητεία του στην περιοχή, και μας διάλεγαν τα καλύτερα σταφύλια, που μόλις το πρωί είχαν κοπεί από τ αμπέλια τους και είχαν φτάσει στον πάγκο της λαϊκής, για το γλυκό μας.
Υπέροχες εμπειρίες ζωής που κάθε χρόνο τις ξαναζώ μέσα από το γλυκό σταφύλι σουλτανίνα.
Αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων …
Η Συνταγή…
Συστατικά
3 κιλά ρώγες σταφυλιού σουλτανίνα
1,5 κιλό ζάχαρη ίσως και ένα να μην ανεβάζουμε και το ζάχαρο…
200 ml νερό
4 κουταλιές της σούπας περσινό πετιμέζι
2 βανίλιες
χυμό από ένα λεμόνι
20 φυλλαράκια λουΐζας (εάν θέλετε την γεύση της)
Εκτέλεση
Είπαμε μεγάλες και σφιχτές ρόγες για το τέλειο γλυκό σταφύλι !!!
Καθαρίζουμε και πλένουμε καλά τα σταφύλια.
Βγάζουμε τις ρόγες από τα τσαμπιά και τις βάζουμε σε κατσαρόλα ανά στρώματα μαζί με την ζάχαρη.
Αφήνουμε στο ψυγείο για ολόκληρο το βράδυ να βγάλουν τα σταφύλια τον χυμό τους και να λιώσει η ζάχαρη.
Την επομένη προσθέτουμε το νερό βράζουμε και αφαιρούμε τους αφρούς με μία τρυπητή κουτάλα.
Μετά από δέκα λεπτά βράσιμο αφαιρούμε τις ρόγες και βράζουμε το σιρόπι για να δέσει.
Αν έχετε θερμόμετρο πρέπει να φτάσει στους 100 – 105 βαθμούς οπότε το σιρόπι σας είναι έτοιμο, αν όχι το κόλπο με το κρύο πιατάκι είναι σε όλους γνωστό.
Προσθέτουμε ξανά τις ρόγες από το σταφύλι, τα φύλλα της λουΐζας και τον χυμό του λεμονιού και βράζουμε για τρία τέσσερα λεπτά ακόμη.
Κατεβάζουμε από την φωτιά και σκεπάζουμε με μία βρεγμένη πετσέτα για να κρατηθούν οι ρόγες φουσκωμένες.
Μόλις κρυώσει ελαφρά το βάζουμε στα αποστειρωμένα βάζα και τα φυλάμε στο ψυγείο.
Όπως θα παρατηρήσατε το γλυκό δεν είναι ανοιχτόχρωμο αλλά έχει μία χρυσαφένια εμφάνιση που οφείλετε κατά μεγάλο μέρος στο πετιμέζι !
Το τρατάρουμε με ελληνικό καφεδάκι στο παλιό γυάλινο πιατάκι της γιαγιάς !!!
