Κάθε χρόνο η λαγάνα η παράδοση της Καθαρά Δευτέρας γινόταν το αίτιο για πόλεμο…
Από παιδί θυμάμαι την κόντρα των δύο γαστρονομικών πολιτισμών που πάντα βρισκόμουνα στην μέση…
Η “κόντρα” για τα έθιμα της Καθαρά Δευτέρας γινόταν με πρωταγωνιστή από την μία μεριά της Μεσσήνιας γιαγιάς με την παραδοσιακή λαγάνα.
Από την άλλη με την κλασσική focaccia από την Ιταλίδα γιαγιά Μαριούτσι, με αλάτι ντοματίνια και δενδρολίβανο.
Ελλάδα εναντίον Ιταλίας και εμείς φυσικά απολαμβάναμε τα οφέλη!
Ακόμα και σήμερα μετά από τόσα χρόνια δεν έχω αποφασίσει ποια μου άρεσε ποιο πολύ.
Αλλά θυμάμαι ότι στο τέλος της ημέρας δεν περίσσευε τίποτα και από τις δύο.
Φέτος αποφάσισα να ανοίξω τα κιτάπια του χωριού και βρήκα την παλιά συνταγή.
Την συνταγή για την τότε λαγάνα και σας την μεταφέρω σχεδόν αυτούσια…
Βέβαια τα τότε υλικά, μέχρι και το “μάστερ” ζύμωμα της γιαγιάς στο πήλινο σκεύος πιστεύω ότι έδιναν άλλη γεύση.
Συστατικά
500 γρ. αλεύρι σκληρό ή αλεύρι για ζυμωτό ψωμί.
100 γρ. σιμιγδάλι ψιλό.
300 ml νερό ελαφρά ζεστό.
100ml αραβοσιτέλαιο.
8 γρ. μαγιά ξερή.
1 κ.γ. ζάχαρη.
2 κ. σούπας ταχίνι.
4 κ. σούπας ούζο.
1 κ.σούπας αλάτι.
Για την κρούστα
2 κ.σ. νερό ζεστό
2 κ.σ. μέλι
1 φλ. σουσάμι λευκό
Οδηγίες
Στον κάδο του μίξερ, ρίχνουμε την μαγιά την ζάχαρη και λίγο από το νερό.
Ανακατεύουμε να διαλυθούν τα συστατικά και να φουσκώσει λίγο η μαγιά.
Τα σκεπάζουμε με μεμβράνη και τα αφήνουμε για μισή ώρα να φουσκώσει η μαγιά.
Αν δείτε ότι δεν έχει φουσκώσει η μαγιά σας δεν ήταν καλή και επαναλάβετε.
Κοσκινίζουμε το αλεύρι μας, προσθέτουμε το σιμιγδάλι και ανακατεύουμε.
Στην συνέχεια ρίχνουμε το αλάτι, το ταχίνι, το ούζο, το αλεύρι και το λάδι και χτυπάμε για δέκα λεπτά με τον γάντζο ρίχνοντας σιγά σιγά και το υπόλοιπο νερό.
Όταν το ζυμάρι μας γίνει λείο μεταφέρουμε το ζυμάρι μας από τον κάδο του μίξερ στο μπολ αλευρώνοντας τα χέρια μας για να μην κολλάνε.
Σκεπάζουμε με μία πετσέτα και αφήνουμε για μιάμιση με δύο ώρες μέχρι να φουσκώσει.
Εγώ συνήθως το βάζω μέσα στον φούρνο που έχω ανοίξει στην χαμηλότερη θερμοκρασία για δέκα λεπτά και μετά τον έχω σβήσει έτσι ώστε να είναι ζεστός όχι καυτός.
Όταν φουσκώσει και διπλασιαστεί ο όγκος περίπου βγάζουμε από το μπολ και χωρίζουμε το ζυμάρι μας σε δύο κομμάτια.
Προθερμαίνουμε τον φούρνο μας στους 200 βαθμούς Κελσίου.
Το ψήσιμο
Βάζουμε το ζυμάρι μας επάνω σε ένα χαρτί ψησίματος ρίχνουμε λίγο αλεύρι και απλώνουμε το ζυμάρι μας με το χέρι μας, βουτηγμένο σε λίγο λάδι για να μην κολλάει, μέχρι να φτιάξουμε ένα οβάλ αρκετά λεπτό ζυμάρι.
Κάνουμε το ίδιο και στο δεύτερο κομμάτι και τα αφήνουμε σκεπασμένα πάλι με πετσέτα για μισή ώρα περίπου μέχρι να ξαναφουσκώσουν.
Σε ένα μπολάκι διαλύουμε το νερό με το μέλι και αλείφουμε με το μείγμα τις λαγάνες μας.
Απλώνουμε στην επιφάνεια αρκετό σουσάμι και κάνουμε με τα δάκτυλά μας λακούβες σε όλη την επιφάνεια όπως θυμόμαστε τις παραδοσιακές λαγάνες.
Ψήνουμε για 25-30 λεπτά περίπου ανάλογα πάντα με τον φούρνο.
Βγάζουμε από τον φούρνο μαζί με την λαδόκολλα και περνάμε ακόμα μια φορά με το διάλυμα του μελιού να γυαλίσουν.
Η λαγάνα η παράδοση της Καθαρά Δευτέρας είναι έτοιμη…
Αφήνουμε να κρυώσουν και κόβουμε με το χέρι…
Ζεστή ελαφρά την τρώμε με ελιές και βουτάμε τα κομμάτια στην υπέροχη σπιτική μας ταραμοσαλάτα!!!
Πρόταση
Η γιαγιά έβαζε στο νερό γλυκάνισο που τον άφηνε να φουσκώσει και να αρωματίσει ελαφρά το νερό.
Μετά τον σούρωνε και χρησιμοποιούσε αυτό το μυρωδάτο νερό για την παρασκευή της λαγάνας.
Οι μοντέρνες λαγάνες θέλουν μέσα τους καραμελωμένα κρεμμύδια, λιαστές ντομάτες, ελιές, αλλά και μυρωδικά όπως ρίγανη και σκόρδο ή ότι γουστάρει βάζει ο καθένας που του αρέσει ….
Γιατί είπαμε περί γεύσης κολοκυθόπιτα!
Σαν εμφάνιση, σαν ψωμί, την κρούστα, την ψίχα, την πέτυχα αλλά κάτι έλλειπε …
Μάλλον η κόντρα των γιαγιάδων, τα γέλια και τα παιδικά πειράγματα, η ταραμοσαλάτα της μαμάς, ή μάλλον όλα αυτά μαζί…
Καλά κούλουμα…
Κείμενο Φώτο Giorgio Grigor
