Η ιστορία
Ίσως πιο απλή και εύκολη συνταγή για χαλβά σιμιγδαλένιο παραδοσιακό όπως παλιά να μην έχει διαδοθεί έτσι τόσο απλά μόνο με μερικούς αριθμούς, αρκεί να θυμάσαι μόνο την σειρά των υλικών…
Βραχάτι Κορινθίας στο μακρινό 1960
Αυτός ο παραδοσιακός σιμιγδαλένιος χαλβάς μου θυμίζει τότε όλες οι συνταγές στο τετραδιάκι είχαν γυναικεία ονόματα…
Η κρέμα καραμελέ της κας Μαρίας, η πίτα της Σοσώς, το γιαουρτογλυκό της θείας Αγγέλας, ή το Πολίτικο τσουρέκι της γιαγιάς Ευτέρπης ή ακόμα πιο σύνθετο και περίεργο το αυθεντικό Γαλλικό μους σοκολάτας της γιαγιάς Μαριούτσι.
Αυτή η συνταγή στο τεφτέρι της μητέρας μου, αν και είναι η κλασσική 1,2,3,4 για χαλβά σιμιγδαλένιο, έχει παραμείνει στα χρόνια σαν “Ο χαλβάς της Μαριγούλας”.
Όλο το σπίτι μυρίζει καβουρδισμένο σιμιγδάλι και εγώ μικρό παιδί περιμένω, μακριά από την επικίνδυνη καυτή κατσαρόλα, για μία κουταλιά ζεστό σιμιγδαλένιο χαλβά.
Η δουλειά μου είναι να καθαρίσω την φρεσκολιασμένη σουλτανίνα, την σταφίδα, που έφερε ο νονός μου, από τα λιγοστά κοτσανάκια που είχαν μείνει …
Ταυτόχρονα τσιμπάω που και που περιμένοντας να έρθει η στιγμή που θα κληθώ να τις ρίξω στον χαλβά !!!
Μετά από χρόνια στο σήμερα
Σήμερα τόσα χρόνια μετά, η ίδια μυρωδιά έχει πλημμυρίσει την κουζίνα μου και με πάει σαν ένα άλλο μαγικό χαλί πίσω στο τότε καθισμένο στο τραπέζι να καθαρίζω σταφίδες…
Τουλάχιστον σκέφτομαι, αναπολώντας το γλυκό χαμόγελο της μητέρας μου, έμαθα το σωστό χρώμα στο καβούρδισμα!
Αυτό το σκούρο το βαθύ καφέ αλλά όχι το καμένο, αυτό το όσο πρέπει!
Το λευκό έλεγε η μαμά μου ταιριάζει πιο πολύ με τον πολίτικο χαλβά που μας κάνει η γιαγιά σου με το γάλα και το βούτυρο.
Ο κλασικός πρέπει να είναι σκούρος τόσο όσο !
Πάντα έβαζε μέσα σταφίδες σουλτανίνες που κατέφθαναν πλουσιοπάροχα από τα κτήματα του νονού μου στο Βραχάτι. Πολλές φορές έβαζε αμύγδαλα ή κουκουνάρια και δαμάσκηνα, μέχρι και σοκολάτα θυμάμαι την μπλε του Παυλίδη που άρεσε στον πατέρα μου.
Και φυσικά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα …
Βάλτε μέσα ότι αγαπάτε, ότι σας ανεβάζει σαν μάγειρες!
Αφήστε την φαντασία σας να ξεσαλώσει, δώστε άλλη διάσταση στην γεύση του…
Αλλά μην το παρακάνετε και χάσετε την βασική γεύση !
Τα κουκουνάρια, οι σταφίδες, τα αμύγδαλα, τα καρύδια ή τα φουντούκια του πάνε τρελά.
Και να μην προσθέσετε τίποτα και τον αφήσετε στην ησυχία του, τον πατροπαράδοτο, τον σκέτο, με λίγη κανέλα από πάνω, θα τον ευχαριστηθείτε απόλυτα!
Εγώ στον σημερινό έφτιαξα δύο δόσεις. Μία με λίγες σταφίδες και μια δόση με δαμάσκηνα που αρέσουν στην κόρη μου αν και ξέρω ότι προτιμάει τον σοκολατένιο…
Συνταγές για σιμιγδαλένιο χαλβά υπάρχουν αρκετές. Η πιο κλασική και η πιο εγγυημένη είναι αδιαμφισβήτητα η παραδοσιακή συνταγή 1,2,3,4 για χαλβά σιμιγδαλένιο.
Η επιτυχία αυτής της συνταγής και το αποτέλεσμα είναι πάντα εγγυημένα.
Είναι πλέον καταγεγραμμένος στην σφαίρα της παραδοσιακής αστικής κουζίνας!
Τα υλικά
1 φλιτζάνι λάδι (εγώ πλέον βάζω μισό ελαιόλαδο, μισό ηλιέλαιο)
2 φλιτζάνια σιμιγδάλι (1 σιμιγδάλι χοντρό, 1 σιμιγδάλι ψιλό)
3 φλιτζάνια ζάχαρη
4 φλιτζάνια νερό
Τρόπος ετοιμασίας…
Η συνταγή πολύ εύκολη, απλά θέλει δύο κατσαρόλες…
Μία μεγάλη για να καβουρδίσουμε το σιμιγδάλι και μία μικρότερη για το σιρόπι.
Ξεκινάμε με το σιρόπι βάζοντας την κατσαρόλα στην φωτιά. Να πάρει μία βράση με την ζάχαρη και το νερό μαζί με λίγο λεμόνι και ένα ξύλο κανέλας.
Στην μεγάλη κατσαρόλα βάζουμε το λάδι με το σιμιγδάλι και ανακατεύουμε προσεκτικά για να το καβουρδίσουμε.
Εδώ θέλει υπομονή και ανακάτεμα και μόλις το δείτε να παίρνει λίγο χρώμα μην το κατεβάσετε βιαστικά…
Ακόμα ένα δύο λεπτά να μυρίσει να σκουρύνει…
Χρειάζεται γνώση να μην σας καεί αλλά και να μην μείνει άσπρο.
Θέλει τόσο, όσο όπως έλεγε η μητέρα μου!
Τώρα στην μέση του καβουρδίσματος πέφτουν οι σταφίδες ή τα δαμάσκηνα ώστε να προλάβουν να φουσκώσουν και να μαλακώσουν.
Κατεβάζουμε από την φωτιά…
Και έφτασε η επικίνδυνη στιγμή!
Βάλτε ένα γάντι ή τυλίξτε το χέρι σας με μία πετσέτα και ρίξτε με μία βαθειά κουτάλα στο σιρόπι σιγά σιγά στο σιμιγδάλι ανακατεύοντας συνεχώς.
Ρίξτε δύο τρεις κουταλιές σιρόπι στην αρχή, με το χέρι μακριά να μην σας κάψει ο απότομος βρασμός.
Στην συνέχεια ανακατεύοντας προσθέστε όλο το σιρόπι και ξαναβάλτε την κατσαρόλα στην φωτιά ανακατεύοντας μέχρι να αρχίσει να πήζει.
Μην τον αφήσετε να πήξει πολύ και γίνει στούμπος…
Ακόμα ένα σημείο που το αποκτάτε εμπειρικά.
Το πόσο σφιχτό δηλαδή θα τον φτιάξετε, μην φοβηθείτε γενικά βγάλτε τον λίγο πιο νωρίς και θα σφίξει σωστά αν και η καλύτερη λύση είναι η εμπειρία…
Θέλει να παραμείνει ελαφρός αέρινος και θα σφίξει μόνος του κρυώνοντας.
Στο τελευταίο ανακάτεμα είναι η στιγμή που θα ρίξετε τους ξηρούς καρπούς.
Τώρα ρίξτε και την σοκολάτα κομμένη σε μικρά κομματάκια.
Βάζουμε το χαλβά σε φόρμα και αφήνουμε να σφίξει για μισή ώρα περίπου σκεπάζοντας με μία πετσέτα.
Ξεφορμάρουμε και σερβίρουμε προσθέτοντας λίγη κανέλα ή κάποιον ξερό καρπό.
Τα μυστικά…
Τα μικρά μυστικά για τον τέλειο παραδοσιακό σιμιγδαλένιο χαλβά!
Το σημαντικότερο είναι το σωστό καβούρδισμα το οποίο κανείς δεν μπορεί να σας το μάθει το πόσο χρόνο δηλαδή χρειάζεται. Πόσο σκούρος πρέπει να γίνει, γιατί εξαρτάται από πολλά.
Αυτό το τόσο όσο, αποκτάται δυστυχώς από την εμπειρία.
Ξεκινήστε να τον αποσύρετε τις πρώτες φορές μόλις τον δείτε να αλλάζει λίγο χρώμα. Με τον καιρό θα τον φέρετε με το μάτι εκεί που σας αρέσει γιατί είναι και θέμα πως σας αρέσει.
Το δεύτερο σημαντικό είναι το μισό μισό σιμιγδάλι έτσι όπως τον έκανε η Μαριγούλα.
Έτσι ο χαλβάς θα είναι αφράτος ώστε να μην λασπώνει, όταν είναι μόνο από ψιλό σιμιγδάλι.
Ή για να μην αισθάνεστε τον χοντρό κόκκο όταν χρησιμοποιήσετε μόνο χοντρό.
Οι μαγειρικές μου περιπλανήσεις στην κουζίνα του “Pandeli Restaurant” στην Κωνσταντινούπολη, μου δίδαξαν και τον Πολίτικο Χαλβά.
Αυτόν με το γάλα που δεν τον φορμάρεις αλλά τον τρως αφράτο αφού τον έχεις αφρατέψει ξύνοντας με δύο πιρούνια!
Ο Ισμαήλ από την μία, ο master σεφ του μαγαζιού, κάτω από την άγρυπνη ματιά του πεθερού μου εκτός από τον χαλβά, μου έμαθαν σχεδόν όλα τα μυστικά της Πολίτικής κουζίνας του παππού Παντελή!
Αυτόν τον χαλβά τον σέρβιρε ο “Pandelis” με παγωτό καϊμάκι…
Ερχόταν μπροστά σου μία ζεστή μπάλα, αφράτου, λευκού, παραμυθένιου, πολίτικου χαλβά, με ένα τσικ από τριμμένο πράσινο φιστίκι
Στην πρώτη κουταλιά ξεπήδαγε μια λάβα από παγωτό καϊμάκι!
Τον θυμάμαι και αναπολώ την γεύση και την απίστευτη θέα του Βοσπόρου με την γέφυρα του Γαλατά πίσω από τα σιδερένια κάγκελα του μαγαζιού της Πόλης…
Άλλη γεύση, πιο γκουρμέ θα έλεγα…
Στο επόμενο επεισόδιο θα σας την μεταφέρω μαζί με το λαβράκι στο χαρτί με το βούτυρο, το πιάτο σήμα κατατεθέν της κουζίνας του Παντελή…
Καλούς χαλβάδες να έχουμε πάντα γλυκούς με αναμνήσεις…
Κείμενα φωτογραφίες GiorgioGrigor
